سیره عملی سید مهدی قزوینی در ماه مبارک رمضان

وارث: در حالت‏های روحی عالم بزرگوار، سیدمهدی قزوینی آمده که رسمش این بود که نماز مغرب را در مسجد می‏خواند و مردم نیز اجتماع می‏کردند و بعد از آن نافله‏ های آن را به‏ جا می‏ آورد. سپس به خانه می‏ آمد و افطار می‏کرد. باز به مسجد  برمی‏گشت و نماز عشا را با مردم می‏خواند. آن‏گاه نافله آن را نیز می‏خواند و بعد با جمعیت زیادی به خانه برمی‏گشت.

 پس از مدتی که آرام می‏شدند، یکی از قاریان شروع به قرائت قرآن می‏کرد و با آهنگی بلند و دل‏نواز، آیه‏ هایی از کتاب خدا را می‏خواند؛ آیه‏ هایی که در «تحذیر» و «ترغیب» و موعظه بود.

 لحن صدای قاری به گون ه‏ای بود که سنگ گران را ذوب و قلب‏های سخت را نرم می‏کرد. آن‏گاه دیگری می ‏آمد و از مصایب حضرت ابی عبدالله‏ الحسین علیه‏ السلام می‏گفت. بعد از آن، یکی از بزرگان صالح دعاهای ماه مبارک رمضان را می‏خواند و دیگران نیز به پیروی از او می‏خواندند تا موقع صرف سحری می‏شد که پراکنده می‏شدند و هرکدام به خانه و جایگاه خود می‏رفتند.

ادراک شب قدر

آورده‏ اند که محمدابراهیم کلباسی که از معاصران میرزای قمی و سید شفتی و از شاگردان بحرالعلوم است، شب قدر را  با عبادت کامل درک کرد؛ زیرا به مدت یک سال شب تا صبح عبادت کرد و شب قدر نیز از شب‏های سال بیرون نیست.