چگونه با خدا در مناجات دائمی باشیم؟
حجت‌الاسلام والمسلمین کاوس روحی‌برندق، عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس و از شاگردان آیت‌الله بهجت، در درس‌گفتارهای رمضانی به شرح ادعیه زبور آل محمد(ص) در صحیفه سجادیه می‌پردازد در ادامه بیست‌وششمین جلسه از این درس‌گفتار از نظر می‌گذرد؛
در دعای چهل‌وهفتم صحیفه سجادیه، حضرت(ع) فرمودند: «وَ زَيِّنْ لِيَ التَّفَرُّدَ بِمُنَاجَاتِكَ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ»؛ یعنی خدایا خلوت و تنهایی را برای من آراسته جلوه بده تا بتوانیم در طول شبانه‌روز با تو مناجات کنم. شاید سؤال شود که چطور می‌شود در طول شبانه‌روز هم مناجات کرد، چون معمولاً مناجات در جای خلوت صورت می‌گیرد.
مراد حضرت(ع) مناجات خاصی است و می‌خواهد از خدا بخواهد همزمان که در جمع حضور دارد نیز دلش با خدا باشد؛ یعنی انسان کارها و وظایف شغلی‌اش را طوری انجام دهد که گویی با خدا معامله می‌کند و رویکرد و توجهش همراه به سوی خداست. این مناجات دائمی می‌شود. امام(ع) از خدا می‌خواهد علاقه و میل به این رویه را نصیبش فرماید و دلش طوری آراسته شود که در طول شبانه‌روز با خدا خدا به صورت تنها مناجات کند که همان داشتن خلوت دل در میان جمع است.
البته ما نمی‌توانیم همواره این طور باشیم و از این‌رو، استاد ما آقای پهلوانی که از شاگردان بزرگ علامه طباطبایی بودند، می‌گفتند حداقل در ابتدای هر کاری، خدا را یاد کنیم، چون این رویه موجب می‌شود که رفته‌رفته تمام شبانه‌روز انسان در یاد خدا مستغرق شود. انسان همه‌جا هست، اما با خدا هم مناجات دارد. خدایا، خلوت دل و توجه به خودت را در تمام مدت شبانه‌روز نصیب ما بگردان.
منبع: ایکنا
افزودن دیدگاه جدید