شعر/تمام زائران نقاره‌زن‌های حرم بودند

مسیر من به سوی خانه‌ات افتاد در باران
ورق می‌زد زیارت‌نامه‌ات را باد در باران

چنان آغوش گرمت را دل هر صحن حس می‌کرد
که هر آیینه‌ای حتی صدا را منعکس می‌کرد

صدایی ناگهان آمد، صدا فریاد عالم بود
صدا آرام و آشفته، پریشان و منظم بود

نفس‌ها هم‌نفس در سینه‌ها، فریاد هم بودند
تمام زائران نقاره‌زن‌های حرم بودند

بکوب‌ آری، بکوب آری که سرتاسر، جهان گوش است
شفا می‌ریزد از دیوار و در، نقاره چابوش است

بکوب  آری که با نقاره‌ات در دل ملالی نیست
که در دنیا به جز آهنگت آهنگ حلالی نیست

به وجد آمدم وجودم بی‌خود از خود پردرآوردم
میان شعر از نقاره‌خانه سردرآوردم...