شعر/ یک ماه خون گرفته
اختـــر مـن! هلال من! ماه من همسفر و همـدم و همراه من
بـی تــو دلــم طایــر بی‌بال بود داغ چهـــل‌روزه چهـل‌سال بود
شعلـه نثـــار جگـــــرم کرده‌اند بــا سـر تــو همسفرم کرده‌اند
پیش روی محمل من صف زدند رقص‌کنــان، خنده‌زنان کف‌زدند
محمـل مــــا در مــلاءعــام بود همـــدم مـا سنــگ لب‌بام بود
دیـده به خورشید رخت دوختم آب شـدم سـاختم و ســوختم
رأس تـو می‌داد به زینب سلام چشم تو می‌گشت به من هـم‌کلام
چشم تو از چارطرف سوی من نغمــۀ قــــــرآن تـــو نیـروی من
حــال، پـی عـرض سلام آمدم فـــاتـح و پیــــروز ز شـام آمدم
ای بــه جمـــالت نگــــه فاطمه ای سر نی هم‌سخن مـا همه
بــاز هـــم از وحـــی محمّد بگو از گلــوی پـــاره خــوش‌آمد بگو
آمـــده‌ام شـــانه بـه مویت زنم بــوسه بـه رگ‌های گلویت زنم
دست، بـرون از جگــر خاک کن اشک غم از دیدۀ من پاک کن
ای بـــه لبت زمـــــزمــــۀ آب‌آب آب بــــده آب بـــــده بـــر رباب
جـــان اخـا غنچۀ پرپر کجاست آب که آزاد شد اصغر کجاست
آمـــدم از شام سوی این حرم تـــا بــــه مـــزار تـو طـواف آورم
مـــروه مـزار تــتـو، صفـا علقمه سعـی کنـم پشت سر فاطمه
آمـــده‌ام ای همـه جا همرهم تــا سفــر خویش گزارش دهم
نـــام تـو زنـده ز قیام من است فتح تو درخطبۀ شام من است
وحی خدا داشت بیانم حسین تیـــغ علـــی بـود زبانم حسین
ســوختم و سـوختم و ساختم لـــرزه بــه کـــاخ ستم انداختم
طفـــل تـــو گــــردید پیــام‌آورت شــــام شد آرامگــــه دختـرت
گـــرچه به پای سرت آرام شد سفیـــر دائـــم تو در شام شد
زنده شد از دفن شب دخترت خـــاطـــرۀ دفــن شب مادرت
افزودن دیدگاه جدید