روحانیانی که شاه را به سجده واداشتند!

حضرت آیت الله علوی گرگانی، با بیان این که  عالم دینی باید حرف‌هایش بر دیگران تاثیر داشته باشد گفتند: طلبه ای  که به دنبال دنیا باشد از مسلک روحانیت بیرون رفته و باید طلبه این را بداند که بدون رنج و سختی نمی‌تواند علم را کسب کند.

ایشان  در بخش دیگری از سخنان خود بابیان این که خداوند جامعه بشری را یکنواخت نیافریده است و به قبایل و گروه‌های مختلف تقسیم کرده است گفتند: اگر با یکدیگر متحد بوده و به اختلافات دامن نزنیم اسلام به قدرتی دست می‌یابد که جهان کفر نمی‌تواند در برابر آن ایستادگی کند و در واقع دین اجتماعی به واقعیت نزدیک می‌شود.

معظم له اتحاد علمای اسلام  را در عرصه کنونی  بسیار مهم و حساس برشمرده وگفتند: باید از روش و سیره علمای سلف در همدلی، اتحاد و احترام نسبت به یکدیگر استفاده کرد.

ایشان به داستان سجده شکر شاه عباس،در خصوص اتحاد علمای شیعه اشاره کرد و بیان داشت: شاه عباس صفوی،   شیخ بهایی و میرداماد  را که از علمای بزرگ عصر خویش بود برای استفاده از دانش و علم آنها به اصفهان  دعوت کرد، شاه عباس برای این که میزان همدلی این دو عالم را بسنجد، ابتدا پیش میرداماد رفت و گفت؛ چه شیخ بی توجهی است، از شما جلوتر حرکت می‌کند، ‌میرداماد در جواب گفت: این گونه نیست بلکه «حیوانی که شیخ بهایی بر روی آن سوار است از فرط خوشحالی که چه عالم بزرگی را حمل کرده سریعتر حرکت می‌کند.»

سپس شاه‌عباس نزد شیخ بهایی رفت و گفت: میرداماد را می‌بینید آنقدر چاق است که حیوان نمی‌تواند سریعتر حرکت کند، شیخ بهایی در جواب فرمود «آن حیوان به سبب این که میرداماد عالم بزرگی است همت کرده و وی را آرام حرکت می دهد»، در این هنگام شاه عباس، سجده کرده و شکر خدا را به دلیل این همدلی بزرگان و علمای عصر خود به جای می‌آورد.

/م118