پای منبر ولی/ انس با قرآن و تدبّر در آن؛ عامل حفظ انسان در مسیر حق

وارث: عزیزان من! کسانی که پایشان لغزید، خیلی از مواردش را که ما دیدیم، ناشی بود از عدم تعمق در امر دین و معارف اسلامی؛ شعائری بود، شعار هایی بود، احساساتی بود، بر زبانشان بود، اما در دلشان عمق نداشت. لذا در گذشته ما کسانی را دیدیم که آدم های خیلی تند و داغ و پر شوری بودند، بعد صدوهشتاد درجه وضع اینها عوض شد. سالهای اول انقلاب کسانی بودند – من با خصوصیات، آدمهایش را می شناسم؛ یعنی کلیات نیست – که افرادی مثل شهید بهشتی را راحت و صریح از نظر انقلابی بودن و فهم درستش از انقلاب و از راه امام، نفی می کردند. بعد از گذشت مدتی، مشی اینها آنچنان شد که مبانی انقلاب و نظام را انکار کردند! بعضی از آنها که آدم های با انصاف تری بودند، صریحاً، و بعضی شان ملتویاً و مزروراً انکار کردند.

آدم های بی انصاف ترشان اینها هستند، که به یک معانی یی هم تظاهر می کنند؛ اما باطنشان هم شهوات و دنیاطلبی و امثال اینهاست که کسانی را هم که عمق دارند، منحرف می کند. بسیار کسانی بودند که عمق نداشتند.

یکی از راه هایی که عمق را در اعتقادات انسان، در مبانی فکری انسان، در روح انسان، در ایمان انسان ایجاد می کند، انس با قرآن است.