اين دل شده هيأت اباعبدالله(32)/دستش به دست زینب و میخواست جان دهد

دستش به دست زینب و میخواست جان دهد

 

میخواست پیش عمه عمو را صدا زند

 

می دید آمده ببردسهم خویش را

 

بیگانه ای که زخم بر آن آشنا زند

 

سنگی رسید بوسه به پیشانی اش دهد

 

دستی رسیده چنگ به سمت عبا زند

 

در بین ازدهام حرامی و نیزه دار

 

درمانده بود حرمله تیرش کجا زند

 

از بس که جا نبود در انبوه زخمها

 

تیغی زتن کشیده و تیغی به جا زند

 

پا میزنند راه نفس بند آوردند

 

پر میکنند تا که کمی دست و پا زند

 

خون از شکاف وا شده فواره میزند

 

وقتی ز پشت نیزه کسی بی هوا زند

 

طاقت نداشت تا که ببیند چه میشود

 

طاقت نداشت تا که بماند صدا زند

 

طاقت نداشت تا که…صدای پدر رسید

 

پربازکرد پربسوی مجتبی زند

 

دستش کشید و هرچه توان داشت میدوید

 

تیغی ولی رسید که آن دست را زدند

 

حسن لطفی

 

 

این هم از جنس آسمانی هاست

 

حیدری از عشیره ی زهراست

 

یاکریم است و با کریمان است

 

رود نه برکه نه خودش دریاست

 

خون خیبر گشا به رگ هایش

 

او که هست؟ از نژاد شیر خداست

 

با حوانان هاشمی بوده

 

آخرین درس خوانده ی سقاست

 

می نویسد عمو و  بر لب او

 

وقت خواندن فقط فقط باباست

 

مجتبی زاده ای شبیه حسن

 

شرف الشمس سید الشهداست

 

عطری از کوی فاطمه دارد

 

نفسش بوی فاطمه دارد

 

کوه آرامشی اگر دارد

 

آتشی هم به زیر سر دارد

 

موج سر میزند به صخره چه باک

 

دل به دریا زدن خطر دارد

 

پسر مجتبی است می دانم

 

بچه ی شیر هم جگر دارد

 

همه رفتند  او فقط مانده

 

حال تنهاست و یک نفر دارد

 

آن هم آن سو میان گودالی

 

لشگری را به دور و بر دارد

 

آرزو داشت بال و پر بشود

 

دست خود را رها کند بدود

 

جگرش بی شکیب میسوزد

 

نفسش با لحیب میسوزد

 

می وزد باد گرم صحرا و

 

روی خشکش عجیب میسوزد

 

بین جمع سپاه سیرابی

 

یک نفر یک غریب میسوزد

 

دست بردار از دلم عمه

 

که تنم عنقریب میسوزد

 

روی آن شیب گرم میبینی؟

 

روی شیب الخضیب میسوزد

 

سینه اش را ندیدی از زخمِ…

 

…نوک تیری مهیب میسوزد

 

چشم بلبل که خیره بر گل شد

 

ناگهان دست عمه اش شل شد

 

دید چشمی به آسمان وا بود

 

تشنه ای بود میان خونها بود

 

لحظه های جسارت وغارت

 

در دل قتله گاه بلوا بود

 

رحم در چشم نانجیبی نیست

 

بین خولی و زجر دعوا بود

 

دید دست جماعتی نامرد

 

تکه های لباس پیدا بود

 

حجمی از دشنه ها به هم می خورد

 

لبه ی تیغ ها مهیا بود

 

لبه ی دشنه ها که پایین رفت

 

ساقه ی نیزه ها به بالا بود

 

داد می زد حرامزاده  نزن

 

پسرش را ز دست داده نزن

 

خنده بر اشکهای ما نکنید

 

این چنین با غریب تا نکنید

 

دستهای مرا جدا سازید

 

تار مویی از او جدا نکنید

 

پیر مرد است بر زمین خورده است

 

نیزه ی خویش را عصا نکنید

 

نعل تازه بر اسبها نزنید

 

حلقه در حلقه چکمه پا نکنید

 

آب هم نخواستیم ای قوم

 

به تنش تیغ ونیزه جا نکنید

 

با خدا حرف می زندآرام

 

جان زهرا سر و صدا نکنید

 

دستش از کتف او جدا تا شد

 

باز هم پای حرمله وا شد

حسن لطفی

 

قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش

 

یک دم سپر شوند برای برادرش

 

خون عقاب در جگر شیرشان پر است

 

از نسل جعفرند و علی این دو لشکرش

 

این دو ز کودکی فقط آیینه دیده اند

 

آیینه ای که آه نسازد مکدرش

 

واحیرتا که این دو جوانان زینب اند

 

یا ایستاده تیر دو سر در برابرش؟

 

با جان و دل دو پاره جگر وقف می کند

 

یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش

 

یک دست,گرم اشک گرفتن ز چشم هاش

 

مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش

 

چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر

 

چشمش گدازه ریخت ولی زیر معجرش

 

زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت

 

تا که خدا نکرده مبادا برادرش ...

 

زینب همان شکوه که ناموس غیرت است

 

زینب که در مدینه قرق بود معبرش

 

زینب همان که فاطمه از هر نظر شده است

 

از بس که رفته این همه این زن به مادرش

 

زینب همان که زینت بابای خویش بود

 

در کربلا شدند پسرهاش زیورش

 

گفتند عصر واقعه آزاد شد فرات

 

وقتی گذشته بود دگر آب از سرش

حمید رضا برقعی

 

 

دوباره در دل من خیمه‌ی عزا نزنید

 

نمک به زخم من و زخم خیمه‌ها نزنید

 

شکسته‌تر ز منِ پیر دیگر این جا نیست

 

مرا زمین زده است اکبرم، شما نزنید

 

برای آن که نمیرم ز شرم مادرتان

 

میان این همه لبخند دست و پا نزنید

 

خدا کند که بگوید کسی به قاتلتان

 

فقط نه این که دو بی‌کس، دو تشنه را نزنید

 

که در برابر چشمان مادری تنها

 

سر دو تازه جوان را به نیزه‌ها نزنید

حسن لطفی

 

 

گیرم که رد کنی دل ما را خدا که هست

 

باشد محل نده قسم مرتضی که هست

 

وقتی قسم به معجر زینب قبول نیست

 

چادر نماز حضرت خیر النسا که هست

 

یک گوشه می‌نشینم و حرفی نمی‌زنم

 

بیرون مکن مرا تو از این خانه، جا که هست

 

از دردِ گریه تکیه نده سر به نیزه‌ات

 

زینب نمرده شانه دارالشفا که هست

 

قربانیان خواهر خود را قبول کن

 

گیرم که نیست اکبر، تو طفل ما که هست

 

گفتی که زن جهاد ندارد برو برو

 

لفظ «برو» چه داشت برادر؟ «بیا» که هست

 

خون را بیا به دست دو قربانی‌ام بکش

 

تو خون مکش به دست عزیزم حنا که هست

 

گفتی مجال خدمتشان بعد از این دهم

 

از سر مرا تو باز مکن کربلا که هست

 

گفتی که بی تو سر نکنم خوب! نمی‌کنم

 

بعد از تو راه کوفه و شام بلا که هست

محمد سهرابی

 

 

 

هجران گرفته دور وبرم را برای چه؟

 

خون می کنی دو چشم ترم را برای چه؟

 

 

وقتی قرار نیست کبوتر کنی مرا

 

بخشیده اند بال و پرم را برای چه؟

 

 

گر نیستی غریب،مگو پس انا الغریب

 

صد پاره می کنی جگرم را برای چه ؟

 

 

دارد سرت برای چه آماده می شود

 

پس آفریده اند سرم را برای چه؟

 

 

زحمت کشیده ام که چنین قد کشیده اند

 

بر باد می دهی ثمرم را برای چه؟

 

 

من التماس می کنم و تفره می روی

 

شاید عوض کنی نظرم را برای چه؟

 

 

از مثل تو کریم توقع نداشتم

 

اصلا گذاشتند کرم را برای چه؟

 

 

باشد نمی روند ولی جان من! بگو

 

آورده ام دو تا پسرم را برای چه؟

علی اکبر لطیفیان

 

 

 

تا صوت قرآن از لب آنها مي آيد

 

كفر تمام نيزه ها بالا مي آيد

 

 

دجال هاي كوفه درحال فرارند

 

دارد سپاه زينب كبري مي آيد

 

 

سد سپاه كفر را درهم شكستند

 

تكبيرهاي حضرت سقا مي آيد

 

 

انگار كه زخم فدك سر باز كرده

 

ازهرطرف فرياد يا زهرا مي آيد

 

 

"خون علي گويان عالم را بريزيد"

 

اي دشنه ها، تازه ترين فتوا مي آيد

 

 

آداب جنگ كربلا مثل مدينه است

 

چون ضربه هاشان سمت پهلوها مي آيد

 

 

اي نيزه داران، نيزه هاتان را مكوبيد

 

روز مبادا،عصرعاشورا مي آيد

 

 

خون گلوشان خاك را بي آبرو كرد

 

آسيمه سربا طشت خود يحيي مي آيد

 

 

اي تيغ هاي كند، با تقسيم سرها

 

چيزي از آنها گيرتان آيا مي آيد!

 

 

اين اولين باريست كه از پشت خيمه

 

دارد صداي گريه ي آقا مي آيد

 

 

زينب بيا از خيمه ها بيرون، كه تنها

 

با ديدن تو حال آقا جا مي آيد

وحید قاسمی

 

دویده ایم که همراه کاروان باشیم

 

رسیده ایم که در جمع عاشقان باشیم

 

 

به شوق اوج گرفتن ستاره آمده ایم

 

که خاکبوس قدم های آسمان باشیم

 

 

شما و این همه غربت، چگونه جان ندهیم؟

 

خدا کند که سزاوار بذل جان باشیم

 

 

دو چشم حضرت مادر دو چشمه باران است

 

چگونه شاهد این درد بی کران باشیم؟

 

 

دویده در رگ ما خون جعفر طیّار

 

زمان آن شده تا عرش پر زنان باشیم

 

 

دو بال سبز پریدن به اذن دست شماست

 

اگر اجازه دهید از پرندگان باشیم

 

 

دو نوجوان فدایی، دو نوجوان شهید

 

همان که آرزوی مادر است، آن باشیم

محمد جواد شرافت

 

به عطر زینبی شان آسمان معطر شد

 

که وقت پر زدن این دوتا کبوتر شد

 

 

دوباره باد سیاهی به کربلا پیچید

 

و طفل زینب اسیر تمام لشکر شد

 

 

در ابتدا دو علی را زهم جدا کردند

 

که چشم کوفه از این پست فطرتی تر شد

 

 

به سنگ و تیر و کمان و به نیزه و شمشیر

 

خبر دهید گل زینب آه پرپر شد

 

 

یکی برای تسلای خاطر مادر

 

به قتلگاه نشست و ذبیح مادر شد

 

 

یکی شبیه به قاسم قدش کشیده شد و

 

یکی به ضربه ی شمشیر مثل اکبر شد

 

 

یکی کنار برادر خمید مثل حسین

 

و داغدار تن بی سر برادر شد

 

 

یکی به مادر خود گفت خوب شد حالا

 

که پیش فاطمه شرمندگیت کمتر شد

رحمان نوازنی

 

 

اگر که درد تو در ناله ام اثر دارد

 

و گر که از دل من روح تو خبر دارد