ماجرای ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت ام البنین (س)

وارث: قضيه ازدواج مادر  حضرت عباس (ع) با حضرت على (ع) بدين گونه بود كه پس از شهادت حضرت زهرا (س)، على (ع) برادرش عقيل را كه در علم نسب شناسى آگاهى كامل داشت و با قبايل و خصلت‌هاى اخلاقى و روحى آنها آشنا بود، به حضور طلبيد و از وى خواست كه براى آن حضرت همسرى شايسته و از قبيله‌اى كه اجدادش از شجاعان و دلير مردان باشند، پيدا كند تا ثمره ازدواجشان فرزندانى شجاع و رشيد باشند.

پس از مدتى عقيل زنى از طايفه بنى كلاب را به حضرت معرفى كرد كه داراى آن ويژگى‌ها بود. نامش فاطمه دختر حزام بن خالد بود و نياكانش همه از دليرمردان بودند. حضرت با وى ازدواج نمود و او نيز وظيفه مادرى و سرپرستى براى فرزندان حضرت زهرا (ع) را به عهده گرفت و آنان را چون فرزندان خود بلكه بيشتر از فرزندانش دوست مى‌داشت.

 

گويند وقتى وى را فاطمه صدا مى‌زدند، وى گفت مرا فاطمه صدا نكنيد؛ زيرا فرزندان با شنيدن نام فاطمه به ياد غم هاى مادرشان مى‌افتند و ناراحت مى‌شوند بلكه مرا خادم خود بناميد. حضرت على (عليه السلام) وى را ام البنين يعنى مادر پسران ناميد و به اين نام شهرت يافت.

 

 

حضرت ابوالفضل نخستين فرزند از چنين بانوى با معرفت و حق شناس بود. تولد وى، خانه على (ع) و دل مولا را غرق نور و سرور ساخت. وقتى كه به دنيا آمد، حضرت على (ع) در گوش او اذان و اقامه گفت. نام خدا و رسول خدا را بر گوش وى خواند و نام او را عباس قرار داد.

با آن كه اين نوزاد بسيار خوش منظر و زيبا بود به طورى كه وى را قمر بنى هاشم ناميده اند و به ماه شب چهارده تشبيه نموده اند، حضرت وى را به نام عباس نام نهاد. آن به اين علت بود كه عباس هم به معناى شير شرزه و خشمگين است و هم به معناى عبوس و چهره گرفته؛ زيرا كه ايشان نسبت به ظالمان چهره‌اى خشمگين داشتند.

در روز هفتم تولدش گوسفندى را به عنوان عقيقه ذبح كردند و گوشت آن را به فقرا صدقه دادند.

با آن كه هنگام تولد پدر خوشحالى مى‌كند، حضرت گاهى قنداقه عباس خردسال را در آغوش مى‌گرفت و آستين دست هاى كوچك او را بالا مى زد و بر بازوان او بوسه مى‌زد و اشك مى‌ريخت. حضرت در پاسخ ام البنين نسبت به اين كار فرمود: اين دست‌ها براى كمک و يارى به برادرش حسين (ع) قطع خواهد شد.

حضرت عباس در خانه على (ع) و در دامان مادر با ايمان و وفادارش و در كنار امام حسين (ع) رشد كرد و درس‌هاى بزرگ انسانيت، صداقت و اخلاق را فرا گرفت. تربيت خاص امام على (ع) بى شك در شكل دادن به شخصيت فكرى و روحى اين نوجوان سهم عمده‌اى داشت. روزى حضرت على (ع) عباس خردسال خود را نشانده بود و حضرت زينب (ع) هم حضور داشت. امام به اين كودك عزيز گفت: بگو يك. عباس گفت: يك. فرمود: بگو دو. عباس خوددارى كرد و گفت شرم دارم با زبانى كه خدا را به يگانگى خوانده‌ام؛ دو بگويم. حضرت از معرفت اين فرزند خوشحال شد و پيشانى عباس را بوسيد.