وارث: در غار حرأ نشسته بود. چشمان را به افقهاي دور دوخته بود و با خود ميانديشيد. صحرا، تن آفتابسوخته خود را، انگار در خنكاي بيرنگ غروب، ميشست . محمد نميدانست چرا به فكر كودكي خويش افتاده است . پدر را هرگز نديده بود، اما از مادر چيزهايي به ياد داشت كه از شش سالگي فراتر نميرفت . بيشتر حليم...