سیف بن حارث بن سریع ؛ از شهدایی که در رکاب امام حسین(ع) به شهادت رسید

یکی از افرادی که نامش در میان شهدای کربلا و یاران امام حسین(ع) جاودانه ماند، و مُهر شهادت وی در درگاه الهی ثبت شد[1] سیف(شبیب)[2] بن حارث(حرث)،[3] (ابی حارث)،[4] بن سریع،[5] جابری[6] است. وی از قبیله‌ی بنی فائش[7] و همدان[8] بود.

در روز عاشورا سیف به همراه مالک بن عبد بن سریع، پسر عمو و برادر مادری خود گریه‌‌کنان نزد امام(ع) آمدند. امام(ع) علت گریه را از آنان پرسید. و فرمود امیدوارم تا یک ساعت دیگر چشم شما روشن شود. آنان گفتند خدا ما را فدایتان کند. به خدا بر خویشتن نمی‌گرییم، بر شما می‌‏گرییم که می‌‏بینیم دشمن شما را در میان گرفته و ما توان دفاع از شما را نداریم. امام(ع) فرمود: « برادرزادگان، در برابر این اندوهی که در مورد من دارید و در برابر این پشتیبانى که از من مى‏کنید، خداوند بهترین پاداش پرهیزکاران را به شما دهد».[9]

در زیارت امام حسین(ع) در اول ماه رجب و نیمه‌ی ماه شعبان و نیز در زیارت ناحیه بر این شهید درود فرستاده شد، با این تفاوت که در زیارت اول از او با نام سیف بن حارث یاد شد،[10] اما در زیارت اخیر نام او شبیب بن حارث اعلام شده است[11] که با توجه به شباهت نوشتاری دو نام «سیف» و «شبیب» بویژه در متون کهن بدون نقطه، این احتمال وجود دارد که اشتباه نساخ باعث این تفاوت در نام شده باشد.

[1]. «شهدای قیام عاشورا»، 28614.

[2]. ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، محقق، مصحح، قیومی اصفهانی، جواد، ص 495، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1419ق.

[3]. بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، تحقیق، زکار، سهیل، زرکلی، ریاض، ج 3، ص 198، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، 1417ق.

[4]. ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الأحزان، ص 66، قم، مدرسه امام مهدی عج، چاپ سوم، 1406ق.

[5]. رسان، فضیل بن زبیر، تسمیة من قتل مع الحسین ع، ص 156، قم، آل البیت ع‏، چاپ دوم‏، 1406ق؛ طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 5، ص 442 – 443، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.

[6]. تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ص 442 - 443

[7]. سمعانی‏، أبو سعید عبد الکریم بن محمد، الانساب، تحقیق، معلمی یمانی، عبد الرحمن بن یحیی، ج 2، ص 491، حیدر آباد، مجلس دائرة المعارف العثمانیة، چاپ اول، 1382ق.

[8]. مثیر الأحزان، ص 66.

[9]. تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ص 443؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج 4، ص 72، بیروت، دار صادر، 1385ق.

[10]. ابن طاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، ج 2، ص 714، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1367ش.

[11]. المزار الکبیر، ص 495.

منبع: اسلام کوئست