شب‌های جمعه از زمان‌های مخصوص زیارت امام حسین (ع) است.

تا چند وقت دیگر می‌شود یکسال که راه‌های زیارت بر رویمان بسته شده است. هر زمان که دنیا سخت می‌گرفت پناهی جز حسین (ع) نداشتیم. به زیارت می‌رفتیم و صفای قلب و دلمان را با نوای لبیک یا حسین (ع) به دست می‌آوردیم.

انس گرفتن با سرچشمه‌های رحمت و فیض الهی، از زلال حضور یار سیراب گشتن، فرصت طلایی طهارت و پاکی اخلاق و موعد توبه و پاکسازی درون یافتن و بازیافتن هویت وجودی خویش از جمله اثرات زیارت کسانی است که جز رضای حضرت دوست راهی نپیموده‌اند.

شب جمعه، شب پرفضیلت و بابرکتی است و در روایات برای این شب اعمالی سفارش شده است. یکی از اعمال سفارش‌شده در این شب، زیارت امام حسین (ع) می‌باشد.

بی گمان از جمله آداب زیارت، داشتن خضوع و خشوع به هنگام زیارت است. «خشوع»، حالتی قلبی و روانی است که از معرفت و محبت نسبت به یک مقام و شخصیت در دل ایجاد می‌شود.

شیخ عباس قمی می‌نویسد: بایسته است که زائر، سعی در تحصیل رقّت قلب و سوزش دل و خشوع قلب نماید، که این امر بر اثر اندیشه در عظمت و جلالت شأن صاحبان مرقد منور، حاصل می‌شود و اینکه زائر باور نماید امام، ایستادن او را می‌بیند و کلام او را می‌شنود و سلام او را جواب می‌دهد. همچنین عامل دیگری که در ایجاد خشوع، اثرگذار است، تدبّر در محبت و لطف و فریادرسی امام معصوم (ع) نسبت به شیعیان و زائران خود می‌باشد.

اگر زائر به درستی این زمینه‌ها را در خود آماده نماید، قلبش هراسان و چشمش گریان می‌شود و به حقیقت خشوع دست می‌یابد و شایسته است که زائر توجه نماید که قلب غافل و محروم از خشوع، شایستگی دریافت رحمت خداوند را ندارد؛ که در این صورت زیارتش همانند جسدی بی روح و لفظی بی معنا می‌شود و بهره او از زیارت، تنها خستگی جسمانی می‌باشد.

منبع: مهر