کشتی نجات بودن اهل بیت علیه السلام

ابی هریره از پیغمبر (ص) آورده است که فرمود: چون خدای تعالی آدم ابوالبشر را آفرید و از روح خود در او دمید، آدم جانب راست عرش شد و پنج شبح را که در سجود و رکوع بودند، در میان نور، دید و گفت: آیا پیش از من دیگری را از خاک، آفریده ای؟
خداوند فرمود: نه! ای آدم، گفت این اشباح پنجگانه ای که در هیأت و صورت خود میبینم، کیانند؟
گفت،: اینان پنج تن از فرزندان تو اند که اگر نبودند، تو را نمی آفریدم، اینان پنج تن اند که نامهایشان را از اسماء خود درآورده ام، اگر ایشان نبودند، بهشت و دوزخ، عرش و کرسی، آسمان و زمین، فرشتگان و انس و جن را نمی آفریدم.
پس من محمودم و این محمد است
و من عالی ام و این علی است،
و من فاطرم و این فاطمه است، 
و من احسانم و این حسن است،
و من محسنم و این حسین است.
به عزت خود سوگند می خورم که هیچ کس به سوی من نمی آید، که به اندازه خردلی کینه ایشان در دل داشته باشد، مگر آنکه وی را به دوزخ می اندازم و باک ندارم.
ای آدم! اینان برگزیده منند به آنها نجات می بخشم و به آنها هلاک مبکنم و چون ترا نیازی باشد به آنان متوسل شو.
پس پیغمبر (ص) فرمود: ما کشتی نجاتیم که هرکس به آن پیوست، نجات یافت و هرکس روی گرداند، نابود شد، پس هرکس را نیازی به خداکند باشد، او را بما اهل بیت بخواند.

الغدیر علامه امینی جلد چهارم صفحه 176