حدیث روز؛ فرازهایی از حدیث معراج

یا أَحْمَدُ! وَ عِزَّتی وَ جَلالی، ما مِنْ عَبْدٍ ضَمِنَ لى بِأَرْبَعِ خِصالٍ إِلَّا أَدْخَلْتُهُ الجَنَّةَ: یَطْوی لِسانَهُ فَلا یَفْتَحُهُ إِلَّا بِما یُعینُهُ [ظ: یَعْنیهِ]،  وَ یَحْفَظُ قَلْبَهُ مِنَ الوَسْواسِ، وَ یَحْفَظُ عِلْمی وَ نَظَری إِلَیْهِ،  وَ یَکُونُ قُرَّةُ عَیْنِهِ الجُوع.

اى احمد! به عزّت و جلالم سوگند، هیچ بنده اى نیست که چهار صفت را براى من تضمین کرده باشد، مگر این که او را به بهشت برم: زبانش را بر بیهوده گویى بسته و جز بر سخن مفید نگشاید، دلش را از وسوسه و واردات شیطانى نگه دارد، به توجه و آگاهى من بر خودش، توجه دائمى داشته باشد و گرسنگى، نور چشمش باشد.