شعر/ ممدوحۀ محمد و محبوبۀ خدای

..ممدوحۀ محمد و محبوبۀ خدای

کز کبریا رسیده درود مکررش

پا می نهد گرسنه به محراب بندگی

آن کو رسد طعام بهشتی ز داورش

این است کوثری که خدا داد بر رسول

دشمن چه غم که خواند در آن روز، ابترش

دشمن گرفته بود کمین در خط رسول

فکر هزار فتنه نهان بود در سرش...

می خواست بعد مرگ پیمبر شود خموش

آن جاودانْ چراغِ همیشه منورش

غافل از آن که بعد پدر می کند قیام

بر دفع کفر، دختر اسلام پرورَش...

از مسجد مدینه تو گویی رسد هنوز

آوای خطبه، بلکه اِلی صبح محشرش

مسجد، شراره از در و دیوار برکشید

شد داغ دیده دخت نبی، تا سخنورش...

با گریه از صحابه کمک خواست از آن زمان

یک تن نداد پاسخ او غیر شوهرش

آن اشک و آه و ناله و فریاد و آن سکوت

بالله نبود هیچ کس این گونه باورش

نفرین بر آن سکوت که در موج فتنه ها

طغیان و ظلم و جور، عَلَم شد برابرش

نفرین برآن سکوت که از آن سکوت بود،

اسلام هر چه آمده امروز بر سرش

بالله اگر قیام نمی کرد فاطمه

نامی نبود زاحمد و فرقان و داورش

دین نبی به همت زهرا دوام یافت

نقش بر آب، نقشۀ خصم ستمگرش

خورشید عمر او به جوانی غروب کرد

پوشیده شد به خاک عذار منورّش

در هر دلی مزاری از آن آل عصمت است

پیدا اگرچه نیست نشانی ز منبرش

مردانه راه فاطمه باید گرفت کو،

تا پای مرگ کرد حمایت ز رهبرش

بس راز نانوشته بماند ز غصه اش

گیرم شوند جمله سماوات دفترش