امام حسین (ع) را فقط در گریه‌ها و مصائب نشناسیم

حجت‌الاسلام ناصر رفیعی طی سخنانی به مناسبت میلاد امام حسین علیه‌السلام گفت: اغلب ما امام حسین را در داستان عاشورا برررسی کردیم. هرچند ماجرای مهمی است، اما بیش از پنج دهه از زندگانی ایشان قبل از عاشورا است. امام حسینِ در مدینه و امام حسینِ در مکه مغفول مانده است. 

وی عبودیت را یکی از ویژگی‌های مهم شخصیت امام حسین معرفی کرد و گفت: در زیارتنامه ایشان می‌خوانیم أیها الإمامُ العابد.» عبودیت هدف بزرگی است؛ همچنان که تمام انبیا برای دو چیز آمدند: مردم را از طاغوت دور کنند و به بندگی خداوند بیاورند. «وَ لَقَدْ بَعَثْنا فی‏ کُلِّ أُمَّةٍ رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطَّاغُوت‏»؛ یعنی در هر امتی رسولی مبعوث کردیم تا خدا را عبودیت و از طاغوت دوری کنند. اوج عبودیت یعنی بنده خدا بودن. اگر کسی بنده خدا شد،‌ بزرگ‌ترین افتخار است. امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرماید برایم همین عزت بس که من بنده تو و تو خدای منی. خداوند وقتی می‌خواهد پیامبرش را با بهترین واژه‌ها یاد می‌کند، کلمه عبد را به کار می‌برد: «سُبْحانَ الَّذی أَسْرى‏ بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى» این عبودیت در زندگانی امام حسین موج می‌زند. امام حسین را در گریه‌ها و مصائب نشناسیم. اصلاً فلسفه وقت گرفتن از دشمن در شب عاشورا چیست؟ می‌فرماید برای استغفار و نماز. یک بعد مهمش این است که به دنیا نشان دهد حسین حاضر است سر این نماز کشته و شهید دهد.

رفیعی افزود: معتقدم تمام معتقدین به ادیان، مدیون امام حسین هستند؛ خداوند می‌فرماید «وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ‏ صَوامِعُ وَ بِیَع‏ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِد؛ اگر خدا بعضى از مردم را با بعض دیگر دفع نمی‌‏کرد، صومعه‌‏ها و کلیساها و کنیسه‌‏ها و مساجدى که نام خدا در آنها بسیار برده می‌‏شود، سخت ویران مى‌‏شد.» آنتوان بارا می‌گوید ابا عبدالله متعلق به تمام دنیاست.
منبع: تسنیم