آیت الله جاودان: تمام کارهایمان در زندگی باید تحت شعور و سیطره خودمان باشد
باید به نماز احترام گذاشت. در نماز گردش که نمی رویم! اما بین نمازها معمولا ریخت و پاش داریم. اگر کسی نماز بخواند، مرگ بر او راحت می شود. در نماز اگر حواسمان جمع باشد، دنیا را رها کنیم، مرگ نیز برایمان آسان می شود اگر من در نمازم نتوانم افکارم را کنترل کنم و دل بکنم، در لحظه مرگ هم خیلی سختی خواهم کشید. اگر بتوانم در نماز باشم، مشکل حل میشود. نماز میخوانیم، ایرادهایی که در نماز بقیه هم هست می گیریم در حالی که اگر حواسمان به نماز خودمان بود، متوجه ایراد نماز دیگری نمی شدیم.
روایت است که ابو حنیفه به حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) گفت که آقا شما در این شلوغی به نماز ایستادید فرمودند آن کسی که برای او نماز می خوانم خیلی به من نزدیک تر است. باید به گونه ای نماز بخوانیم که از تن فارغ شویم. عبای حضرت زین العابدین(علیه السلام) کج شده بود، حضرت اصلا متوجه نشدند عبا چه شد این نماز است.
اگر من بتوانم نماز بخوانم باید شروع کنم که تمام زندگی ام تحت کنترل من انجام شود در حالی که ما بخش اعظم زندگی مان اگر مشکلی در آن نباشد، بر اساس عادت انجام می شود در حالی که اشتباه است تمام کارهای من باید کاملا تحت شعور و سیطره من انجام شود. در طول روز چند بار به این طرف و آن طرف نگاه می کنیم؟ چه تعداد از این نگاه ها کنترل شده است؟ با هدف انجام می شود؟ با نیت است؟
مثل اینکه در روایت است هر کسی با مهربانی به چهره پدر و مادرش نگاه کند، ثواب صد حج را دارد چند بار با این نیت به چهره پدر و مادر نگاه می کنیم؟ باید ببینم در طول روز من چند بار از این نگاه ها میکنم؟ چند بار من به صفحات قرآن می کنم؟ این نگاه ها از سوی عادت است یا با توجه است؟ خیالات هم به همین صورت است. شما آدمی را دیده اید که خیالاتش در اختیار خودش باشد؟!
