چرا آخرالزمان؟

در نگاه آموزه‌های ادیان، بشریت دورانی را به نام آخرالزمان تجربه خواهد کرد. این دوران که به دنبال گسترش فساد و تباهی در عالم آغاز می‌شود، حداقل از دوران صدر اسلام آغاز شد و تا قبل از ظهور امام عصر عجل الله تعالی فرجه ادامه دارد. منتها در مقطعی از زمان که تقریباً از دوران معاصر آغاز شده است، سرعت و شدت حوادث افزایش می‌یابد.

گسترش فقر، ظهور بیماری‌های ناشناخته و مُهلک، هلاکت نسل و حرث، هجوم موجودات عجیب‌الخلقه همچون یأجوج و مأجوج به دنیا، خروج لشکریان جنی و انسی به فرماندهی ابلیس و بسیاری از وقایع دیگر، عنصر مشترک حوادث آخرالزمانی است که در آیات و روایات ما به آن‌ها اشاره شده است؛ همچنان که سایر ادیان از این نوع وقایع نیز سخن به میان آورده‌اند. «عهد جدید» گاهی نیز از رجعت مسیح در آینده‌ای بسیار دور، پس از ظهور مسیحان دروغین و وقوع جنگ‌ها و قحط‌ها و حوادث دیگر، سخن می‌رود. (عهد جدید، متی، 3:24ـ24) یا همچنان که نوشته‌اند «قحط‌ها و وباها و زلزله‌های بزرگ و جنگ‌ها و بلاهای سخت روی خواهد داد، آفتاب و ماه تاریک می‌شوند و ستارگان فرو می‌ریزند، اساس افلاک متزلزل می‌شود، برادر، برادر را و فرزند، پدر را به هلاکت می‌سپارد و پدر، فرزند را به قتل می‌رساند. «اما همه‌ اینها آغاز دردهای زه است» (عهد جدید، مرقس، 13: 4ـ27)

تمام این‌ها، وقایعی هستند که خداوند به واسطه آنها، بشر را به استئصال و درماندگی و نیز ناامیدی از آنچه به عنوان تکنولوژی یاد می‌کنیم، می‌کشاند تا در سایۀ آنها و با توجه کامل به معبود و نیز تحت ولایت آن منجی آسمانی، به عبودیت بپردازد و سیر تکامل خود را ادامه دهد. حقیقت امر این است که خداوند انسان را با هدف عبودیت خویش خلق کرد؛ به این معنا که انسان باید خود را همسو با برنامه‌ها و اهداف مبعود خویش قرار می‌داد، اما در گام اول به دستورات او باید سر طاعت فرود می‌آورد. خداوند نیز ساز و کار هدایت و رستگاری بشر را با بعثت انبیاء و اولیای خویش و نزول کتب آسمانی فراهم آورد تا  هم حجت بر انسان‌ها تمام شود و هم مسیر عبودیت برای بشر روشن شود؛ اما از آن زمان که از یاد خداوند غفلت کرد و اسیر دنیا و مظاهر دنیا شد، راه را برای ورود شیطان به روی خود هموار کرد و در مرحله بعد معبود خود را ابلیس قرار داد. خداوند در چنین شرایطی برای بیداری انسان‌ها ساز و کاری را فراهم می‌آورد تا در پرتو آن، به‌سوی عبودیتش و سر نهادن به طاعت حجت‌هایش گردن نهند؛ چرا که نوعاً ما انسان‌ها در سختی‌ها، ابتلائات و شدائد یاد خدا می‌کنیم و در محضر او قرار می‌گیریم. اگر غیر از این باشد، تمام انسانها در قیامت دچار خسران می‌شوند و سرانجامشان غوطه‌ور شدن در جهنم اعمال‌شان خواهد بود.

در هر کدام از این رویدادها، راه نجات، تمسک به هادیان الهی و در آخرالزمان، تمسک به ریسمان اهل بیت و سوار شدن در کشتی نجات آن انوار مقدس است.

در این راستا،‌ اهل بیت وحی علیهم‌السلام احادیثی را بیان فرموده‌اند؛ از جمله آنکه امیرالمؤمنین(ع) در روایتی فرمود: پرچم حق به دست ما است؛ لَنَا رَایَةُ الْحَق‏. هر که در سایه آن درآید بر او سایه می‌افکند؛ مَنِ اسْتَظَلَّ بِهَا کَنَّتْه‏. و هر کس برای رسیدن به آن سبقت گیرد، از آتش فتنه‌ها رستگار بیرون می‌آید؛ وَ مَنْ سَبَقَ إِلَیْهَا فَازَ. و هر کس از آن باز ماند نابود شود؛ وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا هَلَکَ. و هر که از آن جدا شود سرنگون شود؛ وَ مَنْ فَارَقَهَا هَوَى. و هر کس بدان چنگ زند نجات یابد؛ وَ مَنْ تَمَسَّکَ بِهَا نَجَا (الخصال صدوق، ج2، ص 633). یا در دیگر روایت فرمود: مَعَنَا رَایَةُ الْحَقِ‏ وَ الْهُدَى مَنْ سَبَقَهَا مَرَقَ وَ مَنْ خَذَلَهَا مُحِقَ وَ مَنْ لَزِمَهَا لَحِق؛ پرچم حق و هدایت همراه ما است؛ هرکه از آن سبقت گیرد، خارج می‌شود (از جرگۀ ما)، هرکه آن را خوار شمارد، نابود و هرکه ملازم آن باشد، ملحق می‌شود (به جرگۀ ما) ‏ (کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج‏2، ص 716 ) در روایتی دیگر امام حسن عسکری فرمود «به خدا سوگند (فرزندم) غیبتى می‌کند که کسى از مهلکه (بى‏دینى و گمراهى) نجات نمى‏‌یابد جز آنان که خداوند آنها را در عقیده بامامتش ثابت قدم داشته‏ و به آنها توفیق دعا برای تعجیل در فرجش داده باشد.

منبع: تسنیم