وارستگان از دنيا در بیان امام علی(ع)
کد خبر: 11406
وارث: نهج البلاغه دریای از معرفت و حکمت است. شاید به خاطر مشغله روزانه نتوانیم این کتاب عظیم و عزیز از امامان علی(ع) را ورق بزنیم و به قدر یک حکمت خواندن پای درس امام عزیزمان بنشینیم.
ما بر آنیم که به مدد خود حضرتش(ع) روزی یک حکمت را باهم بخوانیم. شاید آن حکمت، گشاینده گره همان روزمان باشد...



وَ عَنْ نَوْفٍ الْبِكَالِيِّ قَالَ رَأَيْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام:

 ذَاتَ لَيْلَةٍ وَ قَدْ خَرَجَ مِنْ فِرَاشِهِ فَنَظَرَ إِلَى النُّجُومِ فَقَالَ يَا نَوْفُ أَ رَاقِدٌ أَنْتَ أَمْ رَامِقٌ فَقُلْتُ بَلْ رَامِقٌ (يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ) قَالَ يَا نَوْفُ طُوبَى لِلزَّاهِدِينَ فِي الدُّنْيَا الرَّاغِبِينَ فِي الْآخِرَةِ أُولَئِكَ قَوْمٌ اتَّخَذُوا الْأَرْضَ بِسَاطاً وَ تُرَابَهَا فِرَاشاً وَ مَاءَهَا طِيباً وَ الْقُرْآنَ شِعَاراً وَ الدُّعَاءَ دِثَاراً ثُمَّ قَرَضُوا الدُّنْيَا قَرْضاً عَلَى مِنْهَاجِ الْمَسِيحِ يَا نَوْفُ إِنَّ دَاوُدَ عليه السلام قَامَ فِي مِثْلِ هَذِهِ السَّاعَةِ مِنَ اللَّيْلِ فَقَالَ إِنَّهَا سَاعَةٌ لَا يَدْعُو فِيهَا عَبْدٌ إِلَّا اسْتُجِيبَ لَهُ إِلَّا أَنْ يَكُونَ عَشَّاراً أَوْ عَرِيفاً أَوْ شُرْطِيّاً أَوْ صَاحِبَ عَرْطَبَةٍ (وَ هِيَ الطُّنْبُورُ) أَوْ صَاحِبَ كَوْبَةٍ (وَ هِيَ الطَّبْلُ وَ قَدْ قِيلَ أَيْضاً إِنَّ الْعَرْطَبَةَ الطَّبْلُ وَ الْكَوْبَةَ الطُّنْبُورُ) 


«نَوف بِكالي» گويد: امير المؤمنين را - درود خدا بر او - در شبي ديدم كه از بستر فاصله گرفته به ستارگان نظر افكند و به من فرمود: اي نوف، در خواب فرو رفته‏اي يا بيداري عرض كردم: بيدارم اي امير مؤمنان. آنگاه چنين ادامه داد: اي نوف، خوشا آنان كه از دنيا بريدند و به آخرت پيوستند. اينان مردمي هستند كه پهنه زمين را خانه، و خاك آن را بستر، و آب آن را شربت گواراي خويش ساختند. «قرآن» را راه و رسم زندگي، و «دعا» را اوج بندگي قرار دادند و آنگاه به روش عيسي مسيح خود را از وابستگي به دنيا وارهاندند. يا نوف، داوود پيامبر در چنين مبارك سحري برخاست و گفت: اين ساعتي است كه در آن هر بنده‏اي خدا را بخوانَد پاسخ مثبت شنود مگر آن كه «باج گير»، يا «خبرچين»، يا «دست يار ظلمه» و يا «اهل لهو و لعب» باشد. و گويند «عرطبه» طبل است و «كوبه» طنبور.

نهج البلاغه / حكمت 101
/الف121