و خداوندی که همچنان زنده است

«و خداوندی که زنده است»

پیامبر که برترین جهانیان بود، رفت
علی که انسان کامل بود، جان پیغمبر بود، رفت
فاطمه که سیده نساء عالمیان بود، روح و ریحان علی بود، رفت
حسن که سید جوانان بهشت بود، عزیز فاطمه بود، رفت
حسین که دردانه خداوند بود، عزیز همه آل‌کسا بود، رفت...

تقدیر الهی بر این بوده و هست... ظرف این دنیا کوچک‌تر از ارواح بلند مردان خدا است... دنیا دار فنا است و ارواح ما علقه به عالم بقا دارد... و در این میانه،
خوشا آنان‌که از پیمانه دوست   شراب عشق نوشیدند و رفتند
امام رفت، حضرت روح‌الله... روح خدا که روح امت بود، جان ملت بود... یاران صادق امام رفتند... بهشتی رفت، مطهری رفت، رجایی، باهنر، صیاد، همت و آوینی رفتند...
قافله شهادت سال‌های سال است که در حرکت است... از ابتدای تاریخ انسان، از اولین رویارویی حق و باطل... از اولین تقابل سپیدی و سیاهی...

راغب حرب رفت، سیدعباس موسوی هم... عماد مغنیه رفت، مصطفی بدرالدین هم...
حاج قاسم، سید ابراهیم و امروز سیدحسن...
عجیب نیست...
این راه، راه مردان خداست،
اگر غیر از این بود، جای تعجب داشت...

رحیم آبفروش