خبر بزرگ؛ نبأ عظیم

 وارث: می شد همه ی شبهای شب نخوابد توی بستر پیامبر

می شد جانش را سپر بلای رسول نکند؛ فقط یکی از آیه های قرآن کم می شد؛ «و من الناس من يشرى نفسه ابتغاء مرضات الله»

می شد توی رکوع انگشترش را به آن فقیر انفاق نکند فقط شاید یکی از آیات قرآن نازل نمی شد ؛ « إِنَّما وليُّكُمُ الله ... و يؤتون الزكوة وَهُم راكعون»

می شد این قدر عزیز نباشد برای پیامبر که قرآن نگوید «انفسنا» که همه نگویند «انفسنا»ی ماجرای مباهله، علی بود؛ جان پیامبر.

می شد با همسرش با بچه هایش آن سه روز آن سه روز افطارشان را به مسکین و یتیم و اسیر ندهند فقط قرآن دیگر «هل آتی» نداشت.

می شد آنقدر شجاعانه و دلیرانه نجنگد که قرآن حتی به ضربه ی ستم اسبش قسم بخورد: «و العاديات ضبحاً. فالموريات قدحاً» می شد باب مدینه ی علم نبوی نباشد که دوست و دشمن بگویند: من عنده علم الكتاب» على ست ..

می شد این قدر ولایتش مهم نباشد که توی حج آخر آیه بیاید :  بلغ ما أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَبِّكَ وَ إِن لَم تَفْعَل فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَه». 

که دست عزیزی دستش را بالا ببرد و بگوید: من كُنتُ مولاه فهذا على مولاه

نه خدا جبرئیل را دوباره روانه کند اليوم أكملت لكم دينكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتى»

می شد؟! می شد اگر او «علی بن ابی طالب» نبود؛ خبر بزرگ؛ نبأ عظیم مردی که اگر نمی آمد اقلش سیصد تا از آیه های قرآن کم می شد.

مریم روستا