گمان خوب و بد بیجا!
وارث: نهج البلاغه دریای از معرفت و حکمت است. شاید به خاطر مشغله روزانه نتوانیم این کتاب عظیم و عزیز از امامان علی(ع) را ورق بزنیم و به قدر یک حکمت خواندن پای درس امام عزیزمان بنشینیم.
ما بر آنیم که به مدد خود حضرتش(ع) روزی یک حکمت را باهم بخوانیم. شاید آن حکمت، گشاینده گره همان روزمان باشد...
وَ قَالَ [عليه السلام]:
إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلَاحُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ حَوْبَةٌ فَقَدْ ظَلَمَ وَ إِذَا اسْتَوْلَى الْفَسَادُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ فَأَحْسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ فَقَدْ غَرَّرَ .
هرگاه نيكوكارى بر روزگار و مردم آن غالب آيد ، اگر كسى به ديگرى گمان بد برد ، در حالى كه از او عمل زشتى آشكار نشده ستمكار است ، و اگر بدى بر زمانه و مردم آن غالب شود و كسى به ديگرى خوش گمان باشد، خود را فريب داد.
نهج البلاغه/حکمت114
/س113