هلا! ای ماه مبارک رمضان!
ای ماه بزرگ خدا!....
از شگفتی های زیبا و لطیف ماه مبارک رمضان یکی هم این است که هم میزبان است، هم میهمان!
خدای متعال در این ماه، بندگان مومن خود را به میهمانی فرا خوانده، و از سوی دیگر این ماه خود نیز میهمان همین بندگان است. اگر حضرت سیدالساجدین و زین العابدین علی بن الحسین علیه السلام در آغاز فرا رسیدن ماه مبارک رمضان با زبان دعا به او خوشامد می گوید، و از امدنش بسیار خوشنود می گردد و در پایان آن، با او وداع کرده و از فراقش سخت دلگیر و غمگین می شود. پس این ماه خود نیز میهمان است.
آن گاه که این ماه میزبان است، چیزی از میزبانی دریغ نمی کند و پذیرایی خود را به زیباترین و کامل ترین صورت انجام می دهد. اما وقتی میهمان است، آیا ما حق میهمان بودن او را ادا می کنیم؟ قطعاً هر کس که از معرفت ظرفی گران تر بسته باشد، پاسخ مثبت بدین سوال نخواهد داد، زیرا حق این میهمان عزیز هرگز ادا نمی شود.
هلا! ای ماه مبارک رمضان!
چه خوش آمدی!
آمدی تا ما را ببری!
آری، ببری به برترین ساحت معنویت.
تا والاترین مرتبت انسانیت.
تا آنجا که بندگان میهمان، جز میزبان نبینند.
و جز میزبان نخواهند.
و جز به وصال میزبان رضایت ندهند.
هلا! ای ماه بزرگ خدا!
تو را به «شب قدر»ت!
تو را به فرق سری که در شب قدر در تو شکافته شد!
آری، به علی قسم!
تو را به ولی اعظم خدا که تمام فرشتگان در شب قدر تو به طواف آن عزیز می شتابند.
آری، به امام عصر و حجت حق –که سلام حضرت سلام بر او باد- ما را شفاعتی کن!
تا حضرت دوست، ما را نیز به میهمانی بپذیرد.
و ما را نیز به شب قدر وارد فرماید و از عنایات و فیض هایی که بندگان شایسته الهی از آن ها برخوردارند، بهره مند نماید.
ان شاءالله
منبع: وبلاگ شخصی حاج علیرضا بکایی
/م118