سرّ واجب شدن آتش جهنم بر اهل گناهان كبيره
اوّلى: آنها شرك به خداى بزرگ بوده،دوّم: كشتن نفسى كه خدا كشتنش را حرام كرده، سوّم: خوردن مال يتيم، چهارم: نافرمانى پدر و مادر و حق ناشناسى...
وارث: عبد الرحمن بن كثير از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كرده كه آن حضرت فرمودند:
كبائر هفت تا است كه دستور آنها در باره ما نازل شده و از جهت مخالفت و هتك حرمت ما تحقّق پيدا مى كنند،
اوّلى: آنها شرك به خداى بزرگ بوده،
دوّم: كشتن نفسى كه خدا كشتنش را حرام كرده،
سوّم: خوردن مال يتيم،
چهارم: نافرمانى پدر و مادر و حق ناشناسى ايشان،
پنجم: نسبت ناروا به زن پاكدامن و شوهردارى دادن،
ششم: فراز از جهاد،
هفتم: انكار حق ما اهل بيت را نمودن.
و امّا شرك به خداى بزرگ: خداوند متعال در باره ما آياتى در قرآن مجيد نازل فرموده؛و رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم نيز راجع به ما سفارشاتى نموده ولى اين مردم خدا و رسولش را تكذيب كرده و به خدا شرك آورده اند.
و امّا كشتن نفسى كه خدا آن را حرام كرده: اين مردم حضرت حسين بن على صلوات اللَّه عليهما و يارانش را كشتند.
و امّا خوردن مال يتيم، اين مردم سهم خمس كه خدا براى ما قرار داده است را برده و به ديگران دادند.
و امّا نافرمانى و حق ناشناسى پدر و مادر: خدا در كتابش فرموده: پيغمبر به مردم از خودشان سزاوارتر است به مراعات و اطاعت كردن و همسران آن حضرت مادران مؤمنين محسوب مى شوند، رسول خدا را در باره فرزندانش نافرمانى و حق كشى كردند و حضرت خديجه امّ المؤمنين را نيز نسبت به فرزندانش عصيان و نافرمانى نمودند.
و امّا نسبت ناروا به زنان شوهردار و عفيفه دادن: همانا فاطمه زهراء را بر سر منبرهاى خود به نسبت ناروا متّهم كردند.
و امّا فرار از جهاد: با كمال ميل و رغبت و بدون هيچ هراسى دست بيعت به امير المؤمنين عليه السّلام دادند ولى سپس از او گريختند و حضرتش را به خود واگذاردند.
و امّا انكار حق ما: اين امرى است كه در آن نزاعى نبوده و همگان معترف به آن مى باشند.
محمّد بن ابى عمير، از برخى اصحابش، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كرده كه آن جناب فرمودند:
در كتاب على عليه السّلام يافتيم كه: معاصى كبيره پنج تا است به اين شرح:
شرك، نافرمانى و حق ناشناسى پدر و مادر، رباخوارى پس از دانستن حكم آن، گريز از جبهه جنگ، پس از كوچ به كشور اسلامى دوباره به كشور اهل كفر رفتن.
عبد العزيز عبدى از عبيد بن زراره، وى مى گويد: محضر امام صادق عليه السّلام عرض كردم:
از معاصى كبيره به من خبر دهيد كه آنها كدامند؟
حضرت فرمودند: معاصى كبيره پنج تا بوده و آنها عبارتند از آنچه كه خداوند متعال بر آن آتش دوزخ را واجب فرموده، حق تبارك و تعالى در قرآن مى فرمايد:
كسانى كه اموال يتيمها را از روى ستم مى خورند در شكمهايشان آتش وارد مى نمايند و به زودى در آتش فروزان دوزخ خواهند افتاد.
در جاى ديگر مى فرمايد:
اى اهل ايمان هر گاه با تهاجم و تعرّض كافران در ميدان كارزار روبرو شديد مبادا از ترس آنها پشت به دشمن كرده و از صحنه نبرد بگريزيد.
و نيز از معاصى كبيره محسوب مى شود آنچه در فرموده حقّ عزّ و جل آمده:
اى كسانى كه ايمان آورده ايد از خدا بترسيد و زيادى و ربا مگيريد اگر به راستى اهل ايمان مى باشيد.
و همچنين از معاصى كبيره است: نسبت ناروا به زنان عفيف و مؤمنه دادن و عمدا مؤمنى را به خاطر دينش كشتن.
پی نوشت: علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى، ج۲، ص521تا523.
منبع: افکار
/م118
كبائر هفت تا است كه دستور آنها در باره ما نازل شده و از جهت مخالفت و هتك حرمت ما تحقّق پيدا مى كنند،
اوّلى: آنها شرك به خداى بزرگ بوده،
دوّم: كشتن نفسى كه خدا كشتنش را حرام كرده،
سوّم: خوردن مال يتيم،
چهارم: نافرمانى پدر و مادر و حق ناشناسى ايشان،
پنجم: نسبت ناروا به زن پاكدامن و شوهردارى دادن،
ششم: فراز از جهاد،
هفتم: انكار حق ما اهل بيت را نمودن.
و امّا شرك به خداى بزرگ: خداوند متعال در باره ما آياتى در قرآن مجيد نازل فرموده؛و رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم نيز راجع به ما سفارشاتى نموده ولى اين مردم خدا و رسولش را تكذيب كرده و به خدا شرك آورده اند.
و امّا كشتن نفسى كه خدا آن را حرام كرده: اين مردم حضرت حسين بن على صلوات اللَّه عليهما و يارانش را كشتند.
و امّا خوردن مال يتيم، اين مردم سهم خمس كه خدا براى ما قرار داده است را برده و به ديگران دادند.
و امّا نافرمانى و حق ناشناسى پدر و مادر: خدا در كتابش فرموده: پيغمبر به مردم از خودشان سزاوارتر است به مراعات و اطاعت كردن و همسران آن حضرت مادران مؤمنين محسوب مى شوند، رسول خدا را در باره فرزندانش نافرمانى و حق كشى كردند و حضرت خديجه امّ المؤمنين را نيز نسبت به فرزندانش عصيان و نافرمانى نمودند.
و امّا نسبت ناروا به زنان شوهردار و عفيفه دادن: همانا فاطمه زهراء را بر سر منبرهاى خود به نسبت ناروا متّهم كردند.
و امّا فرار از جهاد: با كمال ميل و رغبت و بدون هيچ هراسى دست بيعت به امير المؤمنين عليه السّلام دادند ولى سپس از او گريختند و حضرتش را به خود واگذاردند.
و امّا انكار حق ما: اين امرى است كه در آن نزاعى نبوده و همگان معترف به آن مى باشند.
محمّد بن ابى عمير، از برخى اصحابش، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كرده كه آن جناب فرمودند:
در كتاب على عليه السّلام يافتيم كه: معاصى كبيره پنج تا است به اين شرح:
شرك، نافرمانى و حق ناشناسى پدر و مادر، رباخوارى پس از دانستن حكم آن، گريز از جبهه جنگ، پس از كوچ به كشور اسلامى دوباره به كشور اهل كفر رفتن.
عبد العزيز عبدى از عبيد بن زراره، وى مى گويد: محضر امام صادق عليه السّلام عرض كردم:
از معاصى كبيره به من خبر دهيد كه آنها كدامند؟
حضرت فرمودند: معاصى كبيره پنج تا بوده و آنها عبارتند از آنچه كه خداوند متعال بر آن آتش دوزخ را واجب فرموده، حق تبارك و تعالى در قرآن مى فرمايد:
كسانى كه اموال يتيمها را از روى ستم مى خورند در شكمهايشان آتش وارد مى نمايند و به زودى در آتش فروزان دوزخ خواهند افتاد.
در جاى ديگر مى فرمايد:
اى اهل ايمان هر گاه با تهاجم و تعرّض كافران در ميدان كارزار روبرو شديد مبادا از ترس آنها پشت به دشمن كرده و از صحنه نبرد بگريزيد.
و نيز از معاصى كبيره محسوب مى شود آنچه در فرموده حقّ عزّ و جل آمده:
اى كسانى كه ايمان آورده ايد از خدا بترسيد و زيادى و ربا مگيريد اگر به راستى اهل ايمان مى باشيد.
و همچنين از معاصى كبيره است: نسبت ناروا به زنان عفيف و مؤمنه دادن و عمدا مؤمنى را به خاطر دينش كشتن.
پی نوشت: علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى، ج۲، ص521تا523.
منبع: افکار
/م118