عاقبت تمسخر حدیث حضرت محمد(ص)!

در این میان ضمرة بن معبد گفت: شما آنچه شنیده اید بگویید!
پس حضرت فرمودند: می دانید وقتی دشمن خدا را در تابوت می گذارند و به گورستان می برند، چه می گوید؟
اطرافیان امام عرض کردند: خیر.
حضرت فرمودند: به کسانی که او را می برند می گوید: آیا نمی شنوید؟ از دشمن خدا به شما شکایت دارم که مرا فریب داد و به این روز سیاه انداخت و نجاتم نداد. من شکایت دارم از دوستانی که با من دوستی کردند و مرا خوار نمودند و از اولادی که حمایتشان کردم ولی مرا ذلیل کردند و از خانه ای که ثروتم را در آبادی آن خرج کردم ولی سرانجام، دیگران آنجا ساکن شدند. به من رحم کنید! این قدر عجله نکنید!
در این میان ضمرة گفت: اگر بتواند به این خوبی صحبت کند ممکن است حتی حرکت کند و روی شانه حاملین بنشیند!
پس حضرت فرمودند: خدایا؛ اگر ضمرة سخنان پیغمبر( صلی الله علیه وآله) را مسخره می کند از او انتقام بگیر!
ضمرة چهل روز زنده بود و بعد فوت کرد. غلام وی که در کنار جنازه اش بود، پس از مراسم دفن محضر امام زین العابدین (علیه السلام) رسید و در کنار ایشان نشست.
امام فرمودند: از کجا می آیی؟
عرض کرد: از دفن ضمرة. اما با صحنه عجیبی روبرو گردیدم! وقتی که خاک بر او ریختند صدایش را شنیدم که کاملا آن صدا را در زمان زندگی اش می شناختم. می گفت: وای بر تو ضمرة بن معبد! امروز هر دوستی که داشتی خوارت کرد و عاقبت رهسپار جهنم شدی که پناهگاه و خوابگاه ابدی توست. امام زین العابدین فرمودند: از خداوند عافیت مسألت دارم، زیرا سزای کسی که حدیث پیغمبر (صلی الله علیه وآله) را مسخره کند، همین است.