سرانجام کم گویی از نگاه لقمان حکیم

شبانگاه، پسر هر چه نوشته بود، خواند. دیر وقت شد و طعام نتوانست خورد. روز دوم نیز چنین شد و پسر هیچ طعام نخورد. روز سوم باز هر چه گفته بود، نوشت و تا نوشته را بر خواند، آفتاب روز چهارم طلوع کرد و او هیچ طعام نخورد . روز چهارم ، هیچ نگفت . شب ، پدر از او خواست که کاغذها بیاورد و نوشته ها بخواند. پسر گفت: امروز هیچ نگفته ام تا برخوانم . لقمان گفت: پس بیا و از این نان که بر سفره است بخور و بدان که روز قیامت ، آنان که کم گفته اند، چنان حال خوشى دارند که اکنون تو دارى.

 برگرفته از: شیخ ابوالحسن خرقانى ، نور العلوم ، به کوشش عبدالرفیع حقیقت ، ص 77 .

منبع: روضه نیوز