حجت الاسلام خلج: اگر در وجودمان ذره ای عشق به امام حسین(ع) باشد، محبوب خدا می شویم

اولین ویژگی اصحاب ابا عبدالله علیه السلام محبت است. محبت گنج گران قیمتی است که خداوند متعال به رایگان در اختیار ما قرار داده است و بزرگترین حسنه است. و بزرگترین عبادت روی کره زمین است.

اولیاء الهی 50 سال و بیشتر زحمت می کشیدند تا خودش و دینش را حفظ کند به جایی می رسد که می گوید: من قلبم متعلق است به خدا. و در قلبم غیر از خدا کسی نیست و من محب هستم  و محبوبم خداست و جایی برای کسی دیگر در قلب من پیدا نمی شود.

خدمت امیر المومنین علیه السلام رسیدند و گفتند: چه شد که به این مراتب بالا رسیدی و علی بن ابی طالب علیه السلام شدی که تمام عالم را کن فیکون می کنی؟ ایشان جواب داد: نشستم بر در قلبم و غیر خدا را راه ندادم.

و خیلی سخت است که انسان بتواند به این مرحله برسد. حرف زدن پیرامونش راحت تر است.

مقام بالاتر این است که، نگویی من محب هستم و محبوبم خداست و من عاشق هستم و معشوقم خداست! از این بالاتر این است که تو بشوی محبوب و معشوق خدا. که خدا بگوید: من این بنده را دوست دارم! این خیلی بالاتر از دوست داشتن های ما بنده هاست.

در قرآن آمده است که خدا به پیامبر صلی الله علیه و آله می فرماید: ای پیامبر صلی الله علیه و آله به مردم بگو، اگر ادعای محبت و عشق می کنید اگر من خدا را دوست دارید از پیامبر تبعیت کنید در این صورت تو محبوب خدا می شوی.

اگر کسی در وجودش ذره ای عشق به امام حسین علیه السلام باشد، محبوب خدا می شود.

در روایات آمده است: اگر کسی اهل بیت علیهم السلام را دوست داشته باشند گناهانش بخشیده می شود. گاهی از افراد می شنویم که ما اهل بیت علیهم السلام را دوست داریم ولی دلم با حضرت زهرا سلام الله علیها یک جور دیگری است. و می گوییم فلانی حضرت زهرایی سلام الله علیها است.  و این هیچ اشکالی ندارد. افرادی که بیشتر به حضرت زهرا سلام الله علیها علاقه و محبت دارند، خداوند ویژگی های خاصی به آنها می دهد. و اگر کسی محبتش مثلا به یکی دیگر از اهل بیت علیهم السلام بود، خدا او را شامل ویژگی هایی خاص و متفاوت می کند.

محبت ابی عبدالله علیه السلام ویژه است. نه تنها خدا به انسان حسنه می دهد و انسان را نگاه می کند، بلکه انسان محبوب خدا می شود. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: حسین علیه السلام از من است و من از حسین هستم. خدا عاشق کسی می شود که در قلبش ذره ای عشق حسین علیه السلام است. با محبت به حسین علیه السلام می شود ره صد ساله را یک شبه برود.

اما آنهایی که پا را فراتر می گذارند، در فارسی و عربی برخی الفاظ خیلی با هم فرق می کند. برای اظهار علاقه تمام چیزها را با استفاده از کلمه دوست داشتن بیان می کنیم ولی زبان عربی دوست داشتن اندازه دارد. اگر علاقه را شعله ای در نظر بگیریم، کمترین اندازه این علاقه، محبت خوانده می شود. اگر کمی علاقه شدید تر شود و دلبستگی و وابستگی بیشتر شود، نام مودت به خود می گیرد. که درجه ای بالاتر است از محبت. مودت آن محبتی است که انسان را به عمل می کشاند.

تمام انبیاء بیان می کنند که ما از شما مردم اجر نمی خواهیم و اجر ما با خدای متعال است. اجر ما با رب العالمین است. اجر ما با کسی است که تمام وجود ما را خلق کرده است.

خداوند به پیامبر صل الله علیه السلام ، دستور داد که از مردم طلب اجر کند و پیامبر صل الله علیه و آله فرمودند: مردم من از شما اجر نمی خواهم مگر یک چیز، مودت می خواهیم. آن چیزی که قرآن واجب کرده است مودت است.

قدر این محبتها را باید دانست. زمانی که علاقه از حالت مودت شدیدتر شود به مرحله عشق می رسد. محبت افراطی را عشق می نامند.

اصحاب ابی عبدالله علیه السلام هم به مرحله عشق رسیده بودند. در قرآن آمده است: آنهایی که حبشان به خدا شدید است و عاشق خدا هستند.

در کربلا چند فرد نا مسلمان بودند که به تازگی شیفته وجود امام حسین علیه السلام شده اند.

شخصی بیان می کرد از جنگ صفین بر می گشتیم به مکانی رسدیم، ناگهان دیدم امیر المومنین علی علیه السلا دارد به پهنای صورت گریه می کند، پرسیدم: علی جان، چه خبر است؟ حضرت علی علیه السلام از مرکب پایین آمدند و مقداری روی خاکها راه رفتند و با خودشان حرف زدند، مشتی از این خاک برداشتند و بوییدند. حضرت فرمودند: اینجا سرزمین کربلاست. عده ای می آیند اینجا با فرزندانشان و اینجا خونهایشان ریخته می شود. خوش به حال تو ای خاک که خون عاشقان بر روی تو ریخته می شود. اینجا قتلگاه عشاق است. اینجا کربلاست. حسین علیه السلام من اینجا بین دو نهر آب سر از تنش جدا می شود.

در روایتی آمده است که، محبت دلیل نمی خواهد. حسین علیه السلام ما تو را دوست داریم. ما می خواهیم عاشقت شویم. عاشقی خون جگر خوردن دارد.

چو عاشق می شدم گفتم ربودم گوهر مقصود

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

در ادامه این مراسم؛ ذاکر اهل بیت علیه السلام حاج محمود کریمی به روضه خوانی و سینه زنی پرداختند.

بخش اول

بخش دوم

/ر.م 211