نماز بی ولای او عبادتی است بی وضو!
اگر انسان، امام معصومی نداشته باشد، ولو عبادت هم کند مقبول نیست.
وارث: در این روایت تأمّل بفرمایید - وجود مقدّس حضرت امام جعفر صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «كُلُّ مَنْ دَانَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِعِبَادَةٍ يُجْهِدُ فِيهَا نَفْسَهُ وَ لَا إِمَامَ لَهُ مِنَ اللَّهِ فَسَعْيُهُ غَيْرُ مَقْبُولٍ وَ هُوَ ضَالٌّ مُتَحَيِّرٌ وَ اللَّهُ شَانِئٌ لِأَعْمَالِهِ وَ مَثَلُهُ كَمَثَلِ شَاةٍ ضَلَّتْ عَنْ رَاعِيهَا وَ قَطِيعِهَا و الإمام حافِظُ الدّین وَ اللّهُ حافِظُ الإمام» هر که در راه عبادت خدا قرار گیرد، جهاد و تلاش کند و زحمات بسیار بکشد - «بِعِبَادَةٍ» یعنی هر عبادتی؛ یعنی مدام نماز بخواند، روزه بگیرد و بخواهد خداشناس شود - امّا امامی از طرف خدا نداشته باشد، سعی او مقبول نیست، خدا عبادت او را نمی‌پذیرد و در واقع او گمراهی متحیّر است.
ما دو نوع گمراهی داریم؛ یک نوع گمراهی این است که انسان بعدها متوجّه می‌شود و برمی‌گردد، امّا یک گمراهی دیگری هم هست که فرد در آن متحیّر می ماند و مدام در حالتی است که نمی‌داند چه کند و همیشه سرگشته است.
.......«وَ اللَّهُ شَانِئٌ لِأَعْمَالِهِ» خدا هم کارهای او را زشت می‌پندارد، یعنی نماز می‌خواند امّا نماز او در نزد خداوند زشت است.
.
ما متوجّه نمی شویم، می گوییم یعنی چه؟! خوب آن ها هم نماز می‌خوانند، نماز، نماز است دیگر امّا این نکته خیلی مهم است که وقتی آن‌ها عبادت می‌کنند، سعی شان مقبول نیست «فَسَعْيُهُ غَيْرُ مَقْبُولٍ» و آن‌ها ضالّ و متحیّر هستند «وَ اللَّهُ شَانِئٌ لِأَعْمَالِهِ» و خداوند عمل آن ها را زشت و پلید می‌پندارد.
در ادامه می‌فرمایند: «وَ مَثَلُهُ كَمَثَلِ شَاةٍ ضَلَّتْ عَنْ رَاعِيهَا أَوْ قَطِيعِهَا» مَثل آن ها مَثل گوسفندی است که چوپان و رمه خود را گم کرده است.
«الإمام حافِظُ الدّین وَ اللّهُ حافِظُ الإمام» امام مردم را هدایت می‌کند و خدا هم امام را محافظت می‌کند. بعضی گفتند: محافظت یعنی هدایت و بعضی دیگر گفتند: منظور از محافظت، یعنی نگهداری که همان عصمت است و هر دو نظر هم درست است.
وقتی امام در پرده عصمت باشد، دیگر خیال انسان راحت است ولی اگر انسان، امام معصومی نداشته باشد، ولو عبادت هم کند مقبول نیست.
منبع: وب سایت حوزه علمیه امام مهدی(عج)
/ف.م214
ما دو نوع گمراهی داریم؛ یک نوع گمراهی این است که انسان بعدها متوجّه می‌شود و برمی‌گردد، امّا یک گمراهی دیگری هم هست که فرد در آن متحیّر می ماند و مدام در حالتی است که نمی‌داند چه کند و همیشه سرگشته است.
.......«وَ اللَّهُ شَانِئٌ لِأَعْمَالِهِ» خدا هم کارهای او را زشت می‌پندارد، یعنی نماز می‌خواند امّا نماز او در نزد خداوند زشت است.
.
ما متوجّه نمی شویم، می گوییم یعنی چه؟! خوب آن ها هم نماز می‌خوانند، نماز، نماز است دیگر امّا این نکته خیلی مهم است که وقتی آن‌ها عبادت می‌کنند، سعی شان مقبول نیست «فَسَعْيُهُ غَيْرُ مَقْبُولٍ» و آن‌ها ضالّ و متحیّر هستند «وَ اللَّهُ شَانِئٌ لِأَعْمَالِهِ» و خداوند عمل آن ها را زشت و پلید می‌پندارد.
در ادامه می‌فرمایند: «وَ مَثَلُهُ كَمَثَلِ شَاةٍ ضَلَّتْ عَنْ رَاعِيهَا أَوْ قَطِيعِهَا» مَثل آن ها مَثل گوسفندی است که چوپان و رمه خود را گم کرده است.
«الإمام حافِظُ الدّین وَ اللّهُ حافِظُ الإمام» امام مردم را هدایت می‌کند و خدا هم امام را محافظت می‌کند. بعضی گفتند: محافظت یعنی هدایت و بعضی دیگر گفتند: منظور از محافظت، یعنی نگهداری که همان عصمت است و هر دو نظر هم درست است.
وقتی امام در پرده عصمت باشد، دیگر خیال انسان راحت است ولی اگر انسان، امام معصومی نداشته باشد، ولو عبادت هم کند مقبول نیست.
منبع: وب سایت حوزه علمیه امام مهدی(عج)
/ف.م214