حجت الاسلام کرمی: توجیه صبر و سکوت امام علی(ع) "وحدت" است +گزارش تصویری
وارث: مراسم جشن ایام هفدهم ربیع الاول با سخنرانی حجت الاسلام شیخ مصطفی کرمی و مداحی حاج روح الله بهمنی، کربلایی مرتضی عطاران و دیگر ذاکرین اهل بیت علیه السلام در هیئت عشاق العباس علیه السلام برگزار شد.
در ادامه متن سخنان حجت الاسلام شیخ مصطفی کرمی را می خوانید:
امروز بحث درجۀ اول ما مسئلۀ وحدت است، کسانی که وحدت را نفی می کنند و آن کسانی که وحدت را اثبات می کنند در نفی و اثبات گاهی تغییر در موضوع موجب سوء تفاهم و موجب عدم برداشت صحیح می شود. گاهی طرفین بحث موضوع واحد را مدنظر نمی گیرند فلذا ممکن است که به هیچ نتیجه ای هم نرسند. اولاً تقریر و توجیه محل و موضوع بحث حساس ترین نقطۀ این بحثی ای است که امروز مورد نفی و اثبات است و حول و حوش آن حرف ها زده می شود. گاهی کسانی که وحشت می کنند از اینکه لفظ وحدت را به کار ببرند و اتحاد با اهل سنت را مطرح بکنند تصورشان این است که منظور از اتحاد، اتحاد نظری و اتحاد ایدئولوژیک است، یعنی اهل سنت از نظر ایدئولوژیک و تئوری و مسائل نظری بیایند با شیعیان یکی بشوند. اگر کسی این حرف را بزند یعنی منظورش از وحدت، وحدت نظری و اعتقادی است، یعنی بگویند ما بیاییم اعتقاداتمان و باورهایمان با اهل سنت را کنار بگذاریم، این یک امری است که هرکس دعوت به آن بکند یعنی دعوت به سبیل شیطان کرده است، زیرا مهم ترین اصل، اصل ولایت است، انسان اگر با ولایت مجاهده کرد جلوی سعادت خود را گرفته است. در اصول کافی یک باب دربارۀ ولایت داریم که احادیث بسیاری در آن وارد شده است که اسلام پنج پایه دارد، و بالاترین رکن اسلام، ولایت است. ولایت را به چوبک خیمۀ اسلام تعبیر کرده اند.
امام باقر علیه السلام فرمودند: هیچ اصلی به اندازۀ ولایت مورد تاکید شارع مقدس نبوده است. فلذا اگر کسی بخواهد با این اصل شوخی بکند یا با ناموس شیعه به لحاظ اعتقادی در بیفتد در هر رتبه ای که هست باید با او برخورد شود. ولایت مهم ترین عامل سعادت یک انسان است. کسی که می گوید اتحاد داشته باشیم، منظور این نیست که خدشه ای به اعتقاداتش بخورد، باورهای اعتقادی مذاهب سرجای خودشان هستند، آن چیزی که منظور است این است که یعنی زندگی توأم با مسالمت در مرحلۀ عملکرد که اصطلاحاً به آن وحدت عملی و وحدت سیاسی می گویند.
ریشۀ وحدت عملی و سیاسی در کجاست؟ ریشۀ این وحدت در سیرۀ رسول خدا صل الله علیه و آله و در سیرۀ امام علی علیه السلام و سایر ائمه علیهم السلام است. وجود مقدس امیرالمؤمنین علیه السلام با طاغوت وقت خود بیعت می کند، علت اینکه امیرالمؤمنین علیه السلام بیعت می کند دلیلش چیست؟ آیا امیرالمؤمنین علیه السلام سیرۀ آنها را و آن اصولی که آنها زیر پا گذاشتند را ندیده می گیرد؟ قطعا اینگونه نیست. یکی از امتحانات سخت تاریخ اسلام که از سخت ترین آزمون های الهی بود و امیرالمؤمنین علیه السلام در این آزمون از همه برجسته تر و ویژه تر عمل کردند همین مسئلۀ وحدت است. یعنی امام در شرایطی که یک جوان در اوج پتانسیل و انرژی قرار دارد او را در یک تنگنا و مخمصه ای قرار می دهند که صبر و سکوت در آن شرایط مرد افکن است، تحمل آن فضا یک سعۀ صدر و گنجایش ستودنی می خواهد که فقط از امام علی علیه السلام بر می آید. یعنی شرایطی را برای امیرالمؤمنین علیه السلام پیش آوردند که برآورد و تخمین و تشخیص کسی نبود که این مرحلۀ از تحمل در آستانۀ صبر امیرالمؤمنین وجود داشته باشد.
چگونه می توانید یک پاسخ صحیح در مورد سکوت امیرالمؤمنین علیه السلام دربارۀ این فجایع داشته باشید؟ در وصیت آخر پیغمبر صل الله علیه و آله به امیرالمؤمنین علیه السلام در اصول کافی آمده است که وقتی پیامبر داشتند از دنیا می رفتند، امام علی علیه السلام را صدا زدند و در یک حرکت نمادین پرچم را به امام دادند و فرمودند علی جان بعد از من فتنه ای می شود، بعد از من نقابها کنار می رود و اینها می خواهند جنگ داخلی راه بیاندازند، علی جان! آن کسی که باید هزینه شود و قربانی این ماجرا بشود تو هستی.
مسئلۀ وحدت از مهم ترین مسائلی است که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود که 25 سال صبر کردم خار در چشم و استخوان در گلو، من دیدم که دارند حقم را می برند اما ساکت ماندم. در سال 39 هجری حضرت یک سخنرانی ای کردند و فرمودند من از هنگامی که پیامبر صل الله علیه و آله رفته است تا به الآن مورد ظلم واقع شده ام. توجیه صبر و سکوت امام علی علیه السلام وحدت است.
در ادامه این مراسم؛ حاج روح الله بهمنی، کربلایی مرتضی عطاران و دیگر ذاکرین اهل بیت علیه السلام به مدیحه خوانی پرداختند.
