محمد (ص)؛ پیروز میدان صداقت

حضرت محمد (ص)، جزم اندیش، بدخُلق، تُرشرو و مغرور نبوده و نه تنها همنشینی با مردم عادی و کوچه و بازار که بازی با کودکان را دور از شان انسانی و نبوی خویش نمی دانسته است. آن انسان ِبا محبت، برای بچه ها آن خانه ی سنگی یا گِلی را که زده بودند و خرابش کرده بودند دو باره سر ِهم می چیده و درست می کرده است. 

در زمانه ای که عرب های جاهلی دختر بچه ها را زنده به گور می کردند (1)، او دختر خود را بر روی زانو می نشانده و جلو دیگران او را می بوسیده تا مردان، محبت بیاموزند. نوشته اند هنگامی که پسرش ابراهیم در خردسالی درگذشت، بسیار گریست.گفتند چرا این قدر بی تابی می کنی؟ گفت: گریه از «دل رحمی» است. کسی که رحم ندارد، خدا هم به او رحم نمی کند.

دل او بر ساحت ِ زمین بیش از همه با مردم عادی و کودکان احساس نزدیکی می کرده است. وقتی که به تماشای بچه ای می نشسته در یک چنان موجود کوچکی، جوانه ی همه ی فضایل و نیروهایی را می دیده که روزی به راستی به کار بزرگ تر ها می آید؛ نیروها و فضایلی چون معصومیت، صداقت، شادابی و اخلاص. دوری شان از فساد و پاکی شان از عیب.

این کلام پیامبران بویژه آخرینشان بر لوح ِ دل و قلم انسان های خواهان ِ پاکی و راستی می نشیند که « بر شما است که یکی مثل کودکان باشید». جا دارد که پیروان همه ی ادیان از جمله مسیحیان، به ویژه دست اندرکاران نشریات فرانسوی، حضرت عیسی (ع) و محمد (ص) را و معصومیت و صداقت شان را الگو و سرمشق خود بدانند. اما درد کهنه این است که بیشتر ِ مردم به پیامبران ایمان دارند اما به سخنانشان گوش و رفتارشان را الگو قرار نمی دهند.

به تعبیر حکیمان، عظمت انسان های بزرگ از برخوردشان با کودکان و آدم های کوچک مشخص می شود. انسان های بزرگ مانند پیامبرِ اسلام نه تنها نگاه رافت و محبت به انسان ها داشته اند که به حیوانات نیز از سر مِهر و شَفقت می نگریسته اند. دیده اند محمد (ص) را که روزی شتری را دیده که زانوهایش بسته شده و هنوز بار سنگینی بر روی آن بوده است. گفته که « به صا حب شتر بگویید خود را برای مواخذه ی خداوند در روز قیامت آماده کند». از قیامت خبری می شنوی، دستی از دور بر آتش داری.

با آن که روح و رحمت و تعلیمات مترقی محمد (ص) و عشق و علاقه ی او به انسان و حقوقش زمینه ی شادی، پیشرفت و رستگاری بشریت را فراهم کرده است اما متاسفانه مسلمانان از جمله سلفی ها، امروزه کمتر از این زمینه برخوردارند. آنان در دامان محمد (ص) زندگی می کنند با همه ی این، با او و صفات و خصایل و آموزه هایش بیگانه اند.

از صفات و خصایل محمد (ص) و صحابه و اولاد پاک او کدامین نشانه در اخلاق و منش جماعتِ مسلمانان سلفی و تکفیری و رهبرانشان هست؟ شیر را بچه همی ماند به او – تو به پیغمبر چه می مانی؟ بگو. (مولانا). محمد (ص) بی وقفه از طریق وحی و عقل و سنت و تعلیماتش با ما در گفت و گو است بی آن که هرگز ارزش مهم آن رحمه للعالمین و ارزش آموزه هایش را بفهمیم.

درود بر تو ای شریف ترین همه ی انسان ها. ای پیروز میدان صداقت و راستی. ای که برق نگاهت ظلمات جاهلیت جدید را خواهد شکافت. تو از خود، وحی و حقیقتی به جا گذاشته ای که عظمت نامت را نگاه خواهد داشت. امروز، اخلاق و « جمال چهره ی تو حُجت موجّه ماست» و فردا و دوران های آینده آوازه ی تو را و ترانه ی معصومیّت کودکانه ات را خواهند شنید.

*1. اذا بشر احدهم بما ضرب للرحمان مثلا ظل وجهه مسودا و هو کظیم (زخرف/ 17).