حجت الاسلام ملکی: اگر کسی دل به امیرالمومنین(ع) بست و سخنانشان را عمل کرد، بُرد! +گزارش تصویری

وارث: مراسم هفتگی هیئت غریب مدینه با قرائت زیارت آل یاسین توسط کربلایی احمد خالقی، سخنرانی حجت الاسلام ملکی و مداحی حاج محمود ژولیده، کربلایی علی اصغر ژولیده و دیگر ذاکرین اهل بیت علیه السلام برگزار شد.

در ادامه متن سخنان حجت الاسلام ملکی را می خوانید:

اخیراً بعد از اینکه از شهر خارج می شویم در جاده و بین را بر روی تابلو ها نوشته:" حد ترخص" این به چه معناست؟ یعنی، به طور مثال من در ماه رمضان روزه گرفتم و صبح می خواهم به مسافرتی بروم و روزه هایم را می خورم که اشکال هم ندارد، صبح که از خواب برخاستم صبحانه می خورم و آمادۀ حرکت می شوم، درست است که می خواهم به مسافرت برم ولی چون در وطنم عمداً روزه ام را خوردم باید 60 روز روزه بگیرم که 31 روز آن متوالی باشد یا 60 فقیر را اطعام کنم و بعداً قضایش را بگیرم. حد ترخص یعنی تا از آنجا خارج نشدم حق افطار ندارم. تا از شهر محل سکونت خارج نشدیم حق افطار کردن نداریم. حد ترخص یعنی آنجایی که دیوار شهر را نبینیم و صدای اذان را نشنویم.

امام علی علیه‌السلام نه تنها در زمان خود مظلوم و غریب بودند بلکه الان هم مظلوم است. مظلومیت حالای ایشان در سخنان گرانبهایشان و در نهج البلاغۀ حضرت است. حتی ما طلبه ها هم توجهی نداریم. قسم جلاله می خورم که اگر تمام مردم کرۀ زمین آن را می خواندند و می فهمیدند که چه می گوید همه بدون استثنا شیعۀ امیرالمومنین علیه‌السلام میشدند. حیف که چنین نیست.

نهج البلاغه خطبه ای دارد که همانند آب گواراست. خطبه صدونهم است که ابتدای آن حضرت در مورد توحید توضیحاتی می دهند. قسمتی از آن می فرمایند: سبحانک، خداوندا تو پاک و منزهی؛ خالقاً و معبوداً، تو خالقی و چون همه مخلوق هستند عبودیت فقط برای توست، می فرمایند: خداوندا در طول تاریخ تو همه مردم را آزموده ای و سفره ای انداختی و مهمانی ای راه انداختی و انواع و اقسام نوشیدنی ها و غذاها را آنجا چیده ای و همسران و خدمت گزارانی و قصرهایی و رودخانه هایی و کشت زارهایی است.( الان بهشت خلق شده و روایت داریم جای آن، بالای هفت آسمان که کَفَش است و سقفش عرش خداوند است.)

این خطبه را امیرالمومنین علیه‌السلام در زمان حکومت عثمان خواند، در آن زمان همه در شهوت و مال دوستی و دنیا غرق بودند که در پایان تمام این ظلم ها به جایی نرسیدند و می فرمایند کسی که عاشق دنیا شد چشمش کور می شود و گوش هایش کر می شود و فقط معشوقه اش دنیا می شود و شهوت ها عقلش را محاصره کرده است و دلش مرده است؛ در انتها زمان مرگشان حسرت می خورد که چرا مرگ آمده. ازرائیل می آید و اولین کاری که می کند نطقش را می گیرد، تازه به فکر کرده های خود میفتد که دیگر نمی تواند حرفی بزند، سپس گوشش را کر می کند و بعد چشمش را نابینا می کند و بدن سرد می شود و می میرد و بلافاصله کفن و دفن تا به ارث برسند! مال دوستان چنینند.

حاج سید قاضی طباطبایی نقل می کند و می گوید: ما در نجف که بودیم در آنجا فرقۀ افندی زیاد بود( افندی ها عثمانی های ترکیه هستند که سنی و ثروتمندند) که مادر یکی از آنها مرد و دختری داشت که نوجوان بود و بسیار به مادرش وابسته، می خواستند مادرش را دفن کنند که هر کاری می کردند او نمی گذاشت و می گفت باید مرا هم دفن کنید، فکری کردند و او را هم در قبر خواباندند و تخته ای رویش گذاشتند. منتظر بودند که بعد از ساعاتی خودش از قبر بیرون بیاید و چند نفری منتظرش ماندند و صبح شد و تخته تکان خورد و تخته را برداشتند و دخترک بیرون آمدکه موهای سرش همه سفید شده بود. گفت دیشب نکیر و منکر آمدند و سوال کردند: امامت کیست؟ مردی نورانی گفت: من امامش نیستم و قبر شعله ور شد و موهایم چنین سفید شد! قش کردم و الان بیدار شدم. به برکت این خواب تمام فامیل و خانوادۀ آن دختر شیعه شدند، شیعۀ امیرالمومنین علیه‌السلام. حضرت با یک اشاره عدۀ زیادی را شیعه کردند.

اگر کسی دل به امیرالمومنین علیه‌السلام بست و سخنانش را گوش داد و به آن عمل کرد،بُرد.