ز كويَت رهسپارم، خداحافظ مدينه

آري بقيع، اين بقعه مقدس ولي بي سايبان، براي ما معناي ديگري داشت شهداي احد، مسجد قبا، ذو قبلتين، محراب تهجد، منبر و محراب پيامبر، ستون توبه و حنانه ، صفه و روضه ، همه و همه را مي گذاريم و مي رويم .اما دل كندن، بسي مشكل است.

روزهاي اقامتمان در مدينه، ما را به تاريخ صدر اسلام مي برد. نخلهاي شكسته و خشكيده مدينه، نجواها و نيايش هاي علي عليه السلام را به يادمان مي آورد.

اما چاره اي نيست بايد با مدينه و آثارش، مساجدش، مزارهايش، بقيع و حرمش خداحافظي كرد و دعوت ابراهيم و خداي ابراهيم را لبيك گفت ما مي رويم، ولي دلمان آكنده از غمهاي مدينه است."