حجت الاسلام پناهیان: به گریه های دین دار نگاه نکن، اشک هایش از لذت هایی است که میبرد

به هیچ وجه بنا نیست تمام لذت ها را در خودمان کور کنیم بلکه برخی از لذت ها را باید در خودمان بیدار کنیم. تقرب به خداوند تنها از راه تحمل رنج نیست. گاهی به دلیل اینکه برخی از لذت ها را می توانی ببری به خدا مقرب می شوی. مثلاً لذت سخاوت. کسی که لذت از سخاوتش برد دیگران از سفره اش خوردند، لذت برد که دیگران از مال او کم کردند! با همین لذت به خدا مقرب می شود و تعالی روح پیدا می کند. اینجا لازم نیست آدم با هر لذتی مبارزه کند.

باید لذت را مدیریت کنیم و حتی برخی از لذت ها را باید ببریم. برخی از لذائذ را باید در درونمان بیدار کنیم و مصادیق برخی از لذائذ را باید از بیرون پیدا کنیم. مبارزه با هوای نفس برابر با مبارزه با لذت نیست. هوای نفس، دوست داشتنی هایی هستند که انسان را ساقط می کنند. تصور دیگران از دینداران این است که آنها کمتر لذت می برند. این تصوری غلط است. از هیئت که رفتید، بگویید: نمیدانید چه لذتی بردم و خلاصه ابراز کنید. برخی فکر می کنند مبارزه با هوای نفس یعنی بی حالی.

ما امکانات فراوانی همانند فیلم و سریال داریم که این لذت ها را نشان دهد. ممکن است مومنی نتواند لذتش را از یک امر معنوی به دیگران ابراز کند، نافله می خواند و کیفور می شود، یک مومن شاید نتواند این لذت را ابراز کند ولی یک کارگردان که می تواند آن را به تصویر بکشد. یک فیلم ساز فهیم فرآیند لذت بردن از یک عبادت را به زیبایی نشان می دهد. برخی از فیلم سازان فرآیند عشق و علاقه بین دختران و پسران را متوجه می شوند. فرهنگ عاشق شهادت شدن را متوجه نمی شوند و وقتی فیلمی میسازد که کسی عاشق شهادت شده است فکر می کنند بی مزه و مصنوعی و شعاری است! چون خودش این فرآیند را طی نکرده است.

وقتی به ما خوش گذشت یعنی دینداری مان افزایش یافت. ما شنیده ایم که خداوند نزد دل های شکسته است، کدام دل شکسته؟ دلی که آنقدر شادی را چشیده وقتی که شاد نیست دلش می شکند و چون خدا شادی اش را دوست دارد بیشتر به سمتش میرود و در آغوش میگیرد.

این که می شود دین و معنویت بخاطر لذت! این چه دینی شد؟ این سوال را اعتراض آمیز هم مذهبی ها و هم غیر مذهبی ها می پرسند. چون همه برداشت هایشان از دین غلط است. تصورتان از دین چیست؟ اینکه اگر آدم قربتاً الی الله به خداوند نزدیک شود لذت ندارد؟!مگر تمام کارهای ما برای تقرب به خدا نیست؟ آیا تقرب به خدا لذت ندارد؟ می گوید: بله ولی لذتش نیست! این لذت به تقرب الی الله چسبیده است و اصلاً نمی توانی بگویی جدا از یکدیگرند. ما برای این لذت آفریده شده ایم.

روایت داریم وقتی گناهی را ترک می کنیم خداوند لذتی را در کامت می چشاند که اقیانوسی از لذت است و قابل مقایسه با آن لذت فاسد نیست. اگر از ممنوعیت ها و قانون ها سخن به میان آمده است به این علت که به تقرب خداوند برسیم. بالاترین لذت تقرب الی الله است.

دین داری یعنی: بیشتر لذت بردن و بیشتر خوش بودن. به گریه های دین دار نگاه نکن، اشک هایش از لذت هایی است که میبرد. اگر از تقرب الی الله لذت نمیبرد، اینگونه گریه نمی کرد. اگر لذت را به طور اکتسابی از انس با خدا به دست آوری هر چیزی جز خدا را با لگد کنار میزنی.

باید دیگران در ارتباط با متدینین متوجه شوند که آنها بیشتر لذت میبرند. ابلیس ملعون اگر از قرب الی الله لذت مناسبی برده بود خداوند که امر به سجده کرد، مستانه سجده می کرد. 

در ادامۀ این مراسم کربلایی سید مهدی حسینی به مدیحه خوانی پرداختند.