واژه «ظهور» در قرآن و نیز در عبارات عربی به چه معناست؟

چنانچه پروردگار متعال می‌فرماید: «وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا ما ظَهَرَ مِنْها»[2] که ظَهَرَ در این آیه به معنای آشکار و نمایان کردن می‌باشد.

 و اما اگر «ظُهوُر» را به معنای پشت و آنچه خلاف بطن است بدانیم، در این صورت جمع مکسّر خواهد بود که مفردش «ظَهر» خواهد بود که این مصدر علاوه بر «ظُهوُر» به «أَظْهُر» نیز جمع بسته می‌شود؛ مانند فُلوس و اَفلُس که جمع فَلس هستند.[3]

آنچه در قرآن از این واژه مورد استفاده قرار گرفته است، به همان معنای دوم و یا «پشت‌ها» خواهد بود، مانند این آیه: «لَوْ یَعْلَمُ الَّذینَ کَفَرُوا حینَ لا یَکُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَ لا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ».[4]

گفتنی است که کلمه «ظَهر» علاوه بر ظُهوُر و أَظْهُر به «ظُهْران» نیز جمع بسته می‌شود[5] که در این صورت استعاره‌ای برای حیوانات بارکش خواهد بود.[6]

پی نوشت:

[1]. مهیار، رضا، فرهنگ ابجدى عربى- فارسى، ص 590 - 591، بی‌نا، بی‌جا، بی‌تا.

 .[2]به زنان با ایمان بگو  زینت خود را- جز آن مقدار که نمایان است- آشکار ننمایند.»، نور، 31.

[3]. فرهنگ أبجدی عربی-فارسی، متن، ص 590

[4] ولى اگر کافران می‌دانستند زمانى که (فرا می‌رسد) نمی‌توانند شعله‌‏هاى آتش را از صورت و از پشت‌هاى خود دور کنند، و هیچ‌کس آنان را یارى نمی‌کند.»، انبیاء، 39.

[5]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 4، ص 520، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.

 .[6]. طریحى، فخر الدین، مجمع البحرین، محقق، حسینی، سید احمد، ج 3، ص 389، تهران، کتابفروشى مرتضوى، چاپ سوم، 1375ش؛ فرهنگ ابجدى عربى- فارسى، ص 590.

منبع: اسلام کوئست