شب میلاد امام باقر(ع) و احیای شب اول ماه مبارک رجب در مهدیه امام حسن مجتبی(ع) برگزار شد + گزارش تصویری

ثواب روزه و حج قبول آن کس برد

که خاک میکده عشق را زیارت کرد

مقام اصلی ما گوشه خرابات است

خداش خیر دهاد آن که این عمارت کرد

بهای باده چون لعل چیست جوهر عقل

بیا که سود کسی برد کاین تجارت کرد

اگر در حریم ولایت نزدیک شوید مقصد نزدیک خواهد بود. راه نزدیک است به شرطی که ما به این حقیقت برسیم. این حقیقت همان تشیع است.

برترین مقامی که خداوند برایمان قرار داده است، عبودیت و بندگی است. از این راه انسان می تواند تا خدایی شدن پرواز کند. اگر بخواهیم عبودیت را ملموس کنیم و چشم انداز اصل بندگی را دریابیم، باید شیعۀ امیرالمومنین علیه‌السلام باشیم.

تجلی شیعه و تشیع در زمان امام باقر علیه‌السلام نیست. برخی تشیع را به صفویه و آل بویه توصیف می کنند! ما می گوییم شیعه برای همین دوران است. پیامبر صلی‌الله علیه وآله وسلم خودشان عرض می کنند که تشیع در زمان حیات ایشان شکل گرفته است. هر کسی بخواهد به سعادت برسد باید در مسیر امام علی علیه‌السلام قرار بگیرد. رستگاری و آسایش مربوط به طریقی است که تمام انبیا خدا در طریق او گام برداشته اند.

یک روز از این ماه انسان را بسیار جلو خواهد برد.

هر چیزی در دنیا ظاهر و ملک و ملکوتی دارد. نماز ظاهری دارد و روزه هم همین طور. به تعبیر علامه طباطبایی(ره) آنچه که رو به حقیقت وجه‌الله دارد، ملکوتش می شود. صورت واقعی شیء غیر از صورت حقیقی آن است. حقیقت آن است که رو به خدا دارد.

در این ایام با انجام برخی سنن فکر نکنیم دیگر متفاوت شده ایم! امام(ره):

نیستم و نیست که هستی همه در نیستیست

هیچم و هیچ که در هیچ نظری فر مائی

اعتکاف یعنی فرار از گریزپایی. یعنی فهمیدن اینکه ما بی دست و پا هستیم. امام نه تنها خودش خدایی شد، بلکه دل هایی را هم به مقصد رساند. کاش آدم به این مقام ها برسد که خودش را هیچ بداند. جایگاهی که به عنوان جایگاه معنوی در آن امنیت است و ما اعتقاد داریم: " ولاية على بن ابى طالب حصنى فمن دخل حصنى امن من عذابى "

امنیت دو جهان ورود به ولایت است. ورود به این قلعۀ مستحکم یعنی شیعه شدن، تشیع. عبودیت است که پیامبر صلی‌الله علیه وآله وسلم را به مقامی رساند که جبرئیل توان رفتن به آن وادی را نداشت.

تمام این عالم تکوین و تشییع را پیامبر صلی‌الله علیه وآله وسلم از معراج نظاره کردند و جبرئیل پرسید: یا رسول الله صلی‌الله علیه وآله وسلم برای هدف خلقت تا مقام خاتمیت شما، هیچ میدانید چرا خدا انبیا را ملبس به لباس تشییع فرمود؟ فرمودند: برادرم تو بگو. فرمود: برای ولایت امام علی علیه‌السلام . همه برای ولایت امام علی علیه‌السلام آمدند.

جایگاه حقیقی شیعه قرآن است. قرآن می گوید: حضرت ابراهیم علیه‌السلام در طریق جناب نوح علیه‌السلام، در همان مسیر حرکت کرد.

زمانی که خداوند نور حضرت ابراهیم علیه‌السلام را آفرید، ایشان به پنج نور معطوف شد. با دیدن اولین نور سوال کرد: یا الله این چه نوری است که مرا معطوف خود کرده است؟ خطاب شد: او حبیب من است، خاتم المرسلین حضرت محمد صلی‌الله علیه وآله وسلم. دومین نوری را که دید وصی او حضرت علی علیه‌السلام و بعد حضرت صدیقه سلام‌الله علیها و امام حسن علیه‌السلام و امام حسین علیه‌السلام ، به حالی رسید که عرضه داشت: خداوندابه حق این پنج نور، 9 نوری که کنار آنهاست برایم معرفی کن. از امام سجاد علیه‌السلام تا امام باقر علیه‌السلام معرفی کرد. اطراف این 14 نور، از همان جنس پراکنده بودند و سوال شد: خداوندا اینها چه نوریست؟ خطاب آمد: انوار شیعیان حبیبم علی مرتضی علیه‌السلام است. جناب ابراهیم علیه‌السلام دعایی کرد: " اَللّهّم اجْعَلْنی مِنْ شِیعَه امیرالمؤمنین " خداوندا من ابراهیم را از شیعیان علی علیه‌السلام قرار بده.

تا زمان امام باقر علیه‌السلام بشریت از بهره مندی عام از ولی خدا محروم بود. اما نهضت فرهنگی امام باقر علیه‌السلام عجیب بود. پیامبر صلی‌الله علیه وآله وسلم سرفصل هایی فرمودند و حقایقی را نتوانستند مطرح کنند. خداوند 13 معصوم از حضرت زهرا سلام‌الله علیها فقط برای تبیین سیرۀ پیامبر قرار داده است.

امام کسی است که تمام حقیقت علم الهی در او تجلی دارد. امام باقر علیه‌السلام این سندیت را عیان کرد.

 در ادامۀ این مراسم ذاکران اهل بیت علیهم السلام حاج سعید حدادیان و حاج احمد نیکبختیان به مدیحه خوانی پرداختند.