حجت الاسلام انصاریان: همۀ خیر نزد خداوند و همۀ شر نزد ابلیس است

قیامت هم اینگونه است. هر سطل پر زباله ای که نامش مجرم و فاسق و کافر و مشرک و معاند است به جهنم می اندازند چون به درد بهشت نمی خورد. یعنی اگر اینگونه افراد را به بهشت ببرند، بهشت غیر قابل استفاده می شود. چشمشان توان دیدن مناظر بهشت را ندارد و دهان و معدۀ آنها نعمات بهشت را قبول نمی کند. پای قدم گذاشتن در بهشت را ندارند. پای گردشکردن را ندارند و تمام بدن در قیامت لنگ است و به درد هیچ چیز جز آتش جهنم نمی خورند.

جالب این است که ما در قرآن می خوانیم، خدا آنها را جهنمی نکرده است؛ چون اگر خدا کسی را جهنمی کند، ظلم است. کاری کنم که کسی در چاه بیفتد یا زیر ماشین برود! این کار من ظلم است. کراراً هم در قرآن ظلم را از خود نفی کرده است. " أَنَّ اللّهَ لَيْسَ بِظَلاَّمٍ لِّلْعَبِيدِ  " " فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئًا " به احدی در دستگاه من از جانب من ظلم نمی شود و من ظالم نیستم. پس عامل تبدیل این انسان به سطل زباله چیست؟ قرآن می گوید خودشان هستند. کار خدا نیست.

کارهای خدا هم در قرآن و هم در دعا  مشخص است . رزاق است، کریم است، غفور است، شکور و رحیم و رحمن و جبار است. جبار یعنی جبران کننده! یعنی فرزندم به علت آمپولی و اشتباه طبی مرد، یک بچۀ دیگر به من می دهد و جبران آن را می کند. کلمۀ جبار معنی اش غیر از این است که در مورد ستمگران به کار می بریم. عجب حاکم جباری است! در فارسی یعنی عجب حاکم بد و خائنی است. اما خدا جبران کننده است. خداوند در قرآن می فرماید: امید هست که بهتر از آن چیزی را که از دست داده اید را به شما بدهم و این کار دائم انجام می شود.

گناه هیچ گناه کاری را به گردن نگرفته است و احدی را در این عالم به طرف جهنم هول نمی دهد. برای اینکه بندگانش به جهنم نروند به آنها عقل و فطرت و وجدان و امکانات و قدر داده است. 124000 پیغمبر و 12 امام و هزاران عالم واجد شرایط را هم دوره به دوره کنارشان گذاشته است که جهنم نروند. اما این بازیگران از لا به لای دست انبیا و ائمه و اولیا و عالمان ربانی و عقل و فطرت فرار می کنند که به جهنم بروند.

با انواع آدمیزادها در طول دورۀ منبرم همراه بودم، خاطره های عجیبی دارم. یکبار با تاجری صحبت کردم تا او را از مسیری که می رفت، بازگردانم. البته حسنی در او بود، همۀ صحبت هایم را گوش کرد و در بین صحبتم چیزی نگفت و به نظرم 2 ساعت طول کشید، تمام که شد به من گفت: اگر این کارم را ادامه بدهم جهنم میروم؟ گفتم: بله. این یک کار و برخی از یک کارها قطعاً آدم را جهنمی می کند. حسد آدم را جهنمی می کند. من عمری زندگی می کنم، چه مرد و چه زن، تحمل دیدن نعمت های خدا را در کسی ندارم. مثلاً می بینم خواهرم و برادرزاده ام و عروس و دامادمان حال خوبی دارد و خوش تیپ و خوشگل است و پول دارد و من هم آدم نداری نیستم ولی تحمل ندارم. وقتی خیالم راحت می شود که ضربۀ غیر قابل جبران به این قیافه و آبرو و هیکل و مال بخورد. شما خودتان قضاوت کنید که چنین خبیثی به درد بهشت می خورد؟ در حالی که قرآن می گوید: " الطَّیِّباتُ لِلطَّیِّبِینَ " پاک برای پاک. " الْخَبِیثَاتُ لِلْخَبِیثِینَ " پلید برای پلید.

امام باقر علیه‌السلام می فرماید: جز آدم های پاک وارد بهشت نمی شوند. آنهایی هم که در دنیا آلوده بودند، خودشان را پاک می کنند و به بهشت می روند. اگر ناپاک بروند، بهشت نمی روند. یک قانون بسیار منطقی و عقلایی است. بسیار جالب است، قرآن می گوید: اگر قیامت یک پاکی را و با تقوایی را وارد جهنم کنند، جهنمی که امیرالمومنین علی علیه‌السلام می گوید: تمام آسمان ها و زمین در برابرش مقاومتی نمی کنند و به هفت عالم و زمین بزند پودرشان می کند و اما در قیامت کاری کرده اند که در جهنم پودر نشوند. علت هم دارد. علتش را امام صادق علیه‌السلام بیان می کند. قرآن می فرماید: اگر اهل تقوا وارد دوزخ شوند و آتشی که آسمان ها و زمین طاقتش را ندارد، از ابتدای جهنم که حرکت کنند تا آخر که بیرون بیایند یک مویرگ از آنها هم نمی سوزد. نمونه اش در دنیا هم اتفاق افتاده است. دستور دادند هزارمتر زمین را بدون در دیوار بکشند. به ملت بابل هم گفتند: هر کسی هر چقدر مادۀ سوختنی می تواند، بیاورد و در این چهار دیواری بریزد. پر شد و آتش زدند و پرندگان از چند کیلومتری هوا نمی توانستند عبور کنند! دیوارها داشت سرخ می شد و ابراهیم علیه‌السلام را در منجنیق گذاشتند، یک شبانه روز منتظر ماندند که ابراهیم علیه‌السلام را با مواد آتش زا به صورت خاکستر ببینند. وقتی آمدند و یک طرف دیوار را خراب کردند و دیدند طوری نشسته است که انگار در گلستانی در اردیبهشت است.

مگر نسوختی؟ نه. گرمت هم نشد؟ نه. لباس پشمیت در این آتش نسوخت؟ نه. چرا؟ گفت: تمام آثار اشیا، مهارش به دست اوست. به بیمار آمپول های یک میلیونی می زنند و خدا می فرماید: اثر نکن. چون من مرگ او را رقم زدم و باید بمیرد. قرآن می گوید: به آتش گفتم: خنک و محلی با امن برای بنده ام شو. در امنیت بود.

سلام در قرآن یعنی امنیت. اصلاً سلامی هم که می کنیم یعنی امنیت. امام صادق علیه‌السلام می فرماید: به مخاطبت تعهد شرعی و اخلاقی میدهی.. که از من نسبت به کسب و خانه و ناموس و دختر و پسرت در امنیت کامل باش. من به ناموست نگاه بد نمی کنم و ضرر مالی نمیزنم و ضرر جانی هم نمیزنم. بر شما واجب است بگویی: علیک سلام. یعنی: من هم همین طور. میلیون ها نفر به یکدیگر سلام می کنند، اگر این تعهد امنیت دادن عمل شود، ما خیلی راحت زندگی خواهیم کرد.

 در ادامۀ این مراسم ذاکران اهل بیت علیهم السلام؛ حاج محمود کریمی و حاج مجید شعبانی به روضه خوانی پرداختند. 

بخش اول - کلیک کنید

بخش دوم - کلیک کنید