جلسه درس اخلاق در مسجد علی بن الحسین(ع) برگزار شد +گزارش تصویری

در ادامه متن سخنان آیت الله ضیاءآبادی را می خوانید:

روز دهم ماه رجب، روز ولادت امام جواد علیه السلام است. علامه مجلسی رحمة الله علیه می فرمایند: مردی آمد به خدمت امام جواد علیه السلام و به ایشان گفت: مرا موعظه ای و نصیحتی بکنید، امام از او پرسید که اگر بگویم به آن عمل خواهی کرد؟ امام جواد علیه السلام می خواست بگوید که فایده ای ندارد شما دورهم بنشینید و گوینده ای هم صحبت کند و بقیه هم ثواب ببرند. امروزه این گونه است که برای ثواب در مجالس شرکت می کنند. ثواب به چه معنا است؟ ثواب یعنی یک تحولی در روح انسان پیدا بشود که وقتی موعظه را شنید با خودش تطبیق کند و بپرسد آیا من این را دارم یا ندارم؟ اگر ندارم باید خودم را تغییر بدهم و روحم را تحول بدهم، اگر موعظه این بود که صادق القول باش، امین باش ببینم اینها را دارم یا ندارم؟ اگر ندارم باید تغییر و تحولی در خودم بدهم و اگر اینها را دارم باید بیشتر و بهترش بکنم.

تا در دنیا تحول روحی پیدا نکنیم و آن فضائلی را که نداریم به دست بیاوریم و یا داریم و بیشترش نکنیم، اگر این کارها را نکنیم فایده ای ندارد و ثواب نیست و در آخرت هم چیزی به انسان نمی دهند.

یک نفر به امام جواد علیه السلام گفت که مرا نصیحتی بکنید. امام فرمودند: اگر نصیحت بکنم به آن عمل هم خواهی کرد؟ آن شخص پاسخ داد بله! امام جواد علیه السلام پنج نکته را ذکر کردند:

 یک، صبر را بالش و تکیه گاه خود قرار بده تا نیفتی! صبر اقسام مختلفی دارد؛ صبر در مصبیت، صبر بر طاعت، صبر از معصیت. چه بسا مصیبتی پیش می آید و کسی عزیزش می میرد، گاهی خودش فقیر می شود، اینها مصیبت است که باید بر آن صبر و تحمل کند، داد و فریاد و بی تابی نکند. بگویید مقدر الهی بوده است و تحمل می کنم، البته گریه کردن ایرادی ندارد، گریه از روی عاطفه است، اما جزع نکنید، اعتراض به خدا نکنید. گریه کردن و اندوه داشتن منافاتی با صبر ندارد.

صبر بر طاعت یعنی چه؟ گاهی عبادت هم صبر می خواهد، دشواری هایی دارد. روزه گرفتن دشواری دارد، روزۀ واقعی البته اینکه انسان چشمش را حفظ کند، زبانش را حفظ کند، اینها دشوار است و باید بر آن صبر و تحمل کرد. صبر کردن از معصیت مهم تر از صبر بر اطاعت است، از معصیت خودداری کردن سخت است. انسان عاقل آن است که عقل را حاکم بر شهوت قرار دهد.

معانقه یعنی انسان کسی را آنقدر دوست دارد که او را به خود می چسباند، این اعتناق یا معانقه است. امام فرمود با صبر معانقه کنید، یعنی صبر را نگه دار و از دست نده، این به معنای بی پول بودن نیست، بی پول بودن اعتناق و معانقه ندارد، تهی دستی منظور نیست، تهی قلبی منظور است اینکه مراقب باشی قلبت خالی از حُب خدا نباشد. خوشبحال آن قلبی که از غیر خدا خالی باشد. آن کس که محبوب خدا شد، محبوب مردم هم می شود.

کسی که هوای نفس حاکم بر زندگی اش باشد خداوند در همین دنیا به او کیفر می دهد، کیفرش هم این است که مُهر بر قلب و گوشش می زند و دیگر حرف خدا را نه می شنود و نه می فهمد و پرده ای مقابل چشمش می آید که حق را نمی بیند.

این را بدانید که از منظر خدا دور نیستید، هرکجا که باشید در پیشگاه خداوند هستید. هرکس بفهمد این را که در پیشگاه خدا است گناه نمی کند. " ألم یعلم بأن الله یری" آیا نمی دانید که خدا می بیند؟ همینکه بفهمیم خدا می بیند دیگر گناه نمی کنیم.

بندگان بیدار و هشیار خدا، فهمیده اند مقصد و مسیر کجاست، مقصد ما لقاء الله است که عمدۀ آن بعد از مرگ درست می شود و مسیر ما دین داری است، همین که بدانیم واجبات چیست و محرمات چیست. واجبات را انجام دهیم و از حرام دوری کنیم.

بندۀ بیدار خدا روح پاکیزه ای دارد، در محیطی زندگی می کند که پر از گند و کثیفی است، شهوت آلود است و نمی تواند حرکت کند، او باید خیلی مراقبت کند، بندۀ بیدار چشم و گوشش را با گناه آلوده نمی کند، مراقب است که روحش پاکیزه باشد زیرا هر چند ساعتی یک بار به دیدار خدا می رود، او وظیفه دارد هر چندساعتی یک بار با خدا صحبت کند فلذا مراقب است که خود را آلوده نکند و چشم و گوش و دست و زبان را با دیدنی ها و شنیدنی و خوردنی های ناپاک آلوده نمی کند تا به مجلس پاکان راه پیدا کند. پس فرق است میان بندۀ خوب خدا و مردم عادی.