حجت الاسلام کرمی: صبر در مقابل معصیت سخت ترین نوع صبر است

یک مرتبه از صبر، صبر بر طاعت است. اطاعت خدا مستلزم معونه است. ریشۀ تکلیف " کلفت " است. کلفت یعنی سختی و مشقت. دین داری سختی دارد. ماه رمضان در تابستان سختی دارد. برای خواندن نماز صبح دشوار است که از خواب برخیزی و سر و صورت را آب زنی و نماز بخوانی، دشوار است. صبر در مقابل طاعت بسیار سخت است و فلذا خیلی ها دنده به کار نمی دهند و زیر کار نمی روند. منکر هم نیستند اما این مشقت و سختی را برای خود هموار نمی کنند.

صبر در مقابل معصیت سخت ترین نوع صبر است. هر کسی هم که به مقامی قابل توجه رسیده است از صبر در مقابل گناه است! یعنی ما در انجام تکالیف و عبادات مشکلی نداریم، معمولاً واجبات را انجام می دهیم. 17 رکعت نماز و یک ماه روزه را انجام می دهیم و پَر، ما بقیه واجبات هم ما را نمی گیرد.

اگر کسی شرط واجب را پیدا کرد، متوجهش می شود. اگر تفریحت را کردی و خرجت را کردی و نهایتش یک پنجم ماند باید به عنوان خمس پرداخت شود. معمولاً چیزی که واجب و متوجه ماست، 17 رکعت نماز است و روزۀ یک ماه رمضان است. چیزی که انسان معمولاً از رهگذرش چیزی میابد، ترک معصیت است.

آیت الله بهجت(ره) مکرراً در توصیه های اخلاقی به اشخاصی که از ایشان در خواست راه کارهای اخلاقی می کردند، می فرمودند: ترک محرمات و انجام واجبات! با دیدن ظاهر این گزاره فکر می کنیم که خیلی سهل است. ترک محرمات مرد می خواهد که یک صحنۀ محرکی را که شیطان مقابل چشم ها جلوه می دهد، انسان مرد باشد و چشمش را روی آن صحنه ببندد.

بزنگاه گرفتاری گناه است. امیرالمومنین علی علیه‌السلام می فرمایند: شیطان 6000سال خدا را عبادت کرد و عزیز خدا شد و به آن مراتب رسید و یک جا معصیت کرد. اگر انسان همین واجباتش را انجام دهد، 17 رکعت نمازش را بخواند  یک ماه رمضان روزه بگیرد و یک رکعت نافله هم نخواند ولی حواسش باشد که اگر از او معصیت سر نزند، قطار را با چشمش نگه میدارد. اعمالی که مرتاض های هندی انجام می دهند از عجایبی است که متحیرالعقول است.

اگر انسان مرد باشد و هنر داشته باشد و گناه نکند، به مقامی خواهد رسید که به بیمارستان 1000 تخته میبرندش و می گویند: یک حمد بخوان تا بیمارستان از مریض تخلیه شود. معصیت دست و زبان و پایش را از کار می اندازد. ظرف پر از عسل داشته باشید، یک قاشق عسل بریزید، از بین میرود. گناه آفت است.

همان طور که کارهای خوب کارهای بد آدم را نابود می کند، آنچه که انسان در جاهلیت انجام داده است را پوشش می دهد، برخی از گناه ها هم تمام عملکرد خدا را نابود می کند. انسان باید هنر داشته باشد که معصیت خدا را انجام ندهد.

سوم صبر بر مصیبت است. اینجا جای آسودگی و ایمنی داشتن نیست و محیطی است که انسان لحظه به لحظه در خطر است. میدان مین است! فرمودند: ما شما را به چند مسأله امتحان می کنیم.

گاهی می گوییم: صبر و شکیبایی و بردباری. به تعبیر حضرت یعقوب: "فصبرٌ جمیلٌ " من بر مصیبت فقدان یوسف علیه‌السلام صبر می کنم. "صبر می کنم" یعنی چی؟ فرمودند: صبر جمیل جزع و فزع پشتش نیست. صبر جمیل یعنی انسان طوری وانمود نمی کند که از قِبَل این آسیب انسان صدمه ای در وجودش ایجاد شده است.

کاری که بی بی زینب سلام‌الله علیها کرده است، انصافاً متعلق به خودشان است. گفت شخصی لب جویی نشسته بود و نان خالی را به آب میزد و می خورد، شخص تاجری از کنارش رد شد و دید او خدا را بسیار شکر می کند و گفت: آقا خدا را بد عادت نکن! گفت: این شکر نیست! اگر متوجه شود این تشکرهای من از ده فحش برایش بدتر است!

مهم ترین هنر پیامبر صلی‌الله علیه وآله وسلم این بود که در غزواتش که اصحاب استرس داشتند و راه به جایی نمی بردند و همۀ لشگر دست پاچه بودند، ایشان سجاده ای پهن کردند و دست هایشان را بالا بردند و طوری آرامش را برایشان تزریق کرد که انگار به تفرج رفته بودند و در باغ قدم می زدند. وقتی انسان به مقام سکینه و طمأنینه برسد، اطرافیانش از او آرامش می گیرند. بی بی زینب سلام‌الله علیها این ظرفیت را داشت.

بی بی سلام‌الله علیها زمانی خطبه اش را انشا کردند که سر 17 محرم او مقابل چشمانش بر نیزه بوده است. در میان کسانی خطبه را ایراد کردند که آنها اعدا عدو زینب سلام‌الله علیها بودند. جنایت کار ترین افراد بشر بودند. اصلاً قرار گرفتن در چنین جمعی تنش زا است. اما بی بی به گونه ای سنجیده و پخته جلو آمده است که کسی احساس نمی کند این کلمات و گزاره ها برای زنی است که کتک خورده و اسارت کشیده است! سر هفتاد نفر را در یک نصفه روز در مقابل چشمانش بریدند، این آن صبری است که ما از آن دم میزنیم.

در ادامۀ این مراسم، ذاکرین اهل بیت علیه السلام، حاج عبدالرضا هلالی، حاج روح الله بهمنی و حاج ابراهیم رحیمی به روضه خوانی و سینه زنی پرداختند.