مراسم بزرگداشت شهید علی یزدانی در حسینیۀ محزون العباس(ع) +گزارش تصویری

در قرآن در مورد نفس مطمئنه می فرماید: " یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعی‏ إِلى‏ رَبِّكِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً* فَادْخُلی‏ فی‏ عِبادی*  وَ ادْخُلی‏ جَنَّتی * " معنی: " اى نفس مطمئنه* خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد* و در ميان بندگان من درآى* و در بهشت من داخل شو* "

از رهگذر این چهار مطلب یعنی "نفس مطمئنه" ، "ارجعی الی ربک" ، "راضیه" ، "مرضیه" به دو مطلب مهم دست پیدا می کنیم: " فَادْخُلی‏ فی‏ عِبادی*  وَ ادْخُلی‏ جَنَّتی * " دخول در زمرۀ عباد خاص خدا و همچنین وارد شدن به بهشت و متنعم شدن از نعمات بهشتس تا ابد. این نفس مطمئنه می شود. این مقام رضوان الهی می شود.

شهدای ما عقلا هستند. جوانی دارند ولی آن را صرف هرزگی نکردند که هیچ، حتی نیروی عقل و ایمان آنها آنقدر قوی است که امور مباح و مشروع هم نمی تواند در آنها تأثیر گذار باشد. آنها با خدا مستقیماً وارد تعامل شدند. یعنی از جهت عقلانیت به اعلا درجۀ ممکن رسیدند.

28 همین ماه به امام حسین علیه‌السلام عرض می کنند: آقا! کوفه نروید. فرمودند: از جدم پیامبر به من رسیده است که خدا می خواهد تو را کشته ببیند. عرض کردند: حالا که عزم رفتن دارید، زن و بچه را با خود نبرید. فرمودند: خداوند می خواهد زن و بچۀ تو را به اسارت ببیند. آنقدر نفس مطمئنه بالاست که راضی است به آنی که خداوند برایش مقدر کرده است و حتی احساس و غرائض هم نمی تواند روی او تأثیر بگذارد.

نوع شهدا را رصد کنید. میانگین سنی آنها چقدر است؟ چقدر میانه سن هستند و بالاتر؟ نوعاً نوجوان و جوان هستند. آنها بر اغراض و امیال و بسیاری از نیازهایشان پا گذاشتند، برای رسیدن به جایگاه رضوان الهی، که آنها از خدا راضی و خدا هم از آنها راضی. به چنین مقامی رسیدند. این اوج عقلانیت است.

جوانی که جوانی اش را صرف هرزگی می کند و در اموری غیر از بندگی خدا صرف می کند، در مسیر عقلانیت صحیح قرار نگرفته است. کسی که تمام سرمایه هایش را برای خدا می گذارد، گوش و چشم و زبان و قلب و وجود و درون برای خدا و تمام وجودش برای خداست، او در قله های عقلانی به سر می برد. از بزرگترین نعمت خدا بهره برده است و استفاده کرده است.

پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌و‌آله می فرمایند: چهار مطلب نشانۀ عقل است. 1) هیچ دلبستگی و وابستگی ای نسبت به دنیا در وجود آنها نیست. هیچ تعلقی در وجودشان نیست که شهدا دارند و همه بر گرفته از سیرۀ عملی سیدالشهدا علیه‌السلام است. کمترین دلبستگی و تعلق و وابستگی در زندگی حضرات معصومین علیه‌السلام و کسانی که در خط معصومین علیه‌السلام سیر می کنند را شما نمی بینید.

2) روی آوردن به آخرت. یعنی غم دنیا حواسشان را پرت نمی کند. از اینکه آخرتی در پیش دارند، غفلت نمی کنند. شب عروسی امام علی علیه‌السلام متوجه شد که حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها گریه می کند، وقتی جویای علتش شدند، حضرت فرمود: علی جان! دیشب خانۀ پدرم بودم و امشب خانۀ تو هستم و یادم آمدم از آن لحظه ای که قرار است از خونۀ تو به قبر خواهم رفت. علی جان! می توانیم امشب تا صبح با خدا مناجات کنیم؟ شبی که ممکن است اوج لذت و نیاز باشد اما آنها اوج نیازشان را در بندگی خدا می بینند. اوج لذت و نیازشان را در عبودیت می بینند ولاغیر. تلاش آنها برای آخرت است.

3) توشه برداشتن برای شب اول قبر.

عزیز جوانی رفت و به شهادت رسید، چرا؟ چون عاقل بود، نشانۀ عقلش چیست؟ دست از تمام این نیازها کشید و دید که دین خدا یک جا به او نیاز دارد. مدافع حرم هستند! آنها مدافع دین هستند. مدافع اسلام و تشیع هستند. در خانه ننشست و پیوسته دنبال این بود که خدا را از خود راضی کند و فلذا این چنین شد. رفتند و به درجات بالا رسیدند. 

در ادامۀ این مراسم، مصطفی صابر خراسانی به شعرخوانی و ذاکر اهل بیت علیه السلام، حاج سعید حدادیان، به روضه خوانی پرداختند.