آیت الله ضیاء آبادی: اگر از زهد قلبی طاعت جوشید، عمل هم درست می شود +گزارش تصویری
وارث: جلسه درس اخلاق با سخنرانی آیت الله ضیاء آبادی و مداحی حاج آقا مهجور در مسجد علی بن الحسین علیه السلام برگزار شد.
در ادامه متن گزیده ای از سخنان آیت الله ضیاء آبادی را می خوانید:
ماه پر برکت رجب هم تمام شد. درباره این ماه فرموده اند که هر شب از اول شب تا به سحر ملک داعی آن فرشته ای که از طرف خدا موکل است که پیام خداوند را برساند. آن دعوت می کند مردم را و می گوید " طوبي للذّاكرين، طوبي للطّائعين " سعادتمند است آن مردمی که اهل ذکر هستند، اهل طاعت هستند. ذکر گاهی به ذهن ما می آید، همین الفاظی که می گوییم سبحان الله، الحمد الله و ... این منظور باشد. البته این الفاظ وقتی ارزش دارند که نشأت گرفته از قلب باشند. ذکر قلبی مقصود است. توجه قلبی مقصود است. اگر از آن توجه قلبی این ذکر لفظی هم ایجاد شود ارزشمند است. اگر نه بر حسب عادت این الفاظ را بر زبان بیاوریم و زبان بجنبد و دل بخسبد این فایده و ارزش ندارد. توجه قلبی مهم است و این مهم است خدا را شاهد و ناظر بیبینیم. اگر از زهد قلبی طاعت جوشید، عمل هم درست می شود. کسی که خدا را شاهد و ناظر ببیند هیچگاه کار ناپسند او را انجام نمی دهد. خدا فرموده است نماز را بپادار برای ذکر من . هدف من از نماز ذکر من است نه فقط قیام، رکوع و سجود. منافق هم اینها را دارد بلکه نماز را برای من بخوانید و من حاضر ببینید و برای من رکوع و سجود کنید. در آیه دیگر دارد: " إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ " نماز انسان را از کار بد و منکر و فحشاء باز می دارد. تنها اینکه انسان گناه نکند، کافی نیست و آنچه بیشتر لازم است یاد من است، یاد خدا لازم است. در آیه دیگر می فرماید: " فاذکرونی اذکرکم " شما به یاد من باشید تا من هم به یاد شما باشم. یعنی شما من را حاضر ببینید و مطیع من باشید، من هم کار شما را انجام می دهم و مورد لطف خودم شما را قرار می دهم و لطف من شامل حال شما می شود.
همه این دعاها که در ماه رجب و شعبان و... داریم برای این است که یاد خدا و ذکر خدا را داشته باشیم و خدا را فراموش نکنیم. وقتی خدا را یاد کردیم همه چی درست می شود و وقتی او را فراموش کردیم همه چی خراب می شود.
گاهی عزیزان از من می پرسند چه کار کنیم که گناه نکنیم؟ من می گویم یک آیه کوچک قرآن را یاد بگیرید و مرتب با خودتان تکرار کنید. در سوره علق، اولین سوره ای که بر حضرت محمد صلوات الله علیه نازل شده است، آمده است: " الم یعلم بان الله یری " خود خدا می گوید که این انسان نمی داند که من می بینم؟
اگر فکر می کنی که خدا نمی بیند پس خدا را نابینا می دانی و کافر هستی ولی اگر می دانی که خدا می بیند و در حضور او گناه می کنی، پس به خدا توهین کرده ای.
قرآن تمام هدفش این است که یاد خدا باشیم. خدا می گوید من شما را برای خودم خلق کرده ام. در قرآن می فرماید: " يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ " ای انسان من تو را آفریده ام که رنج را متحمل بشوی در دنیا تا مرا ملاقات کنی. این عظمت بزرگی است که خداوند برای انسان قائل شده است که در روز قیامت به درجه اعلاء ملاقات خدا برسد و این بسیار مهم است. این " کدح " می خواهد. کدح یعنی سعی و تلاش با رنج. انسان همیشه برای رسیدن به کمال باید تلاش کند حتی در همین دنیا. بی زحمت که نمی شود. به کمال رسیدن زحمت دارد و تا به خدا رسیدن چقدر زحمت می خواهد؟! یک عمر پا روی هوای نفس گذاشتن لازم است. پا رو این بگذار که " دلم چه می خواهد؟ " و ببین " خدا چه می خواهد؟ " این زحمت دارد و در آن شکی نیست و این به دنبالش اجر عظمی دارد و لقاء الله دارد.
در قرآن می فرماید: فَمَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صَالِحاً وَلا يُشْرِكْ بِعِبَادَه رَبِّهِ أَحَدا؛ خداوند می فرماید هدف از خلقت شما لقاء من است. برای این شما را خلق کردم. اینکه فقط بخورید، بخوابید و با هم بجنگید این که نشد که! مراقب باش و طبق برنامه ای که به شما داده ام عمل کن. به شما عقل و شهوت دادم و عقل باید حاکم بر شهوت انسان باشد اگر قرار باشد عقل نوکر شهوت باشد، این که انسان نشد!
خدا هم نور به ما داده است که قرآن است و هم چشم داده است که عقل است. با این چشم سرمان اول خورشید را می بینیم و در پرتو او همه چیز را می بینیم. خدا عقل داده است که اول قرآن را ببینم و جمال قرآن را ببینم و در پرتو قرآن همه چیز را ببینم. تمام حقایق با قرآن معلوم می شود اما به شرط اینکه من قرآن را ببینم. اغلب ما قرآن را نمی بینیم چون مانع ایجاد کرده ایم. این چشم می بیند اگر مانع ایجاد نکنیم. گناه کردیم و مانع سر راه آممده است و گناهان من دیوار شده است. قرآن یک نورانیتی دارد که روز قیامت با آن جمال اصلی اش وارد محشر می شود و همه چشم ها را خیره می کند. همه انبیا و اولیاء الهی از جمال و جلال قرآن به او غبطه می خورند. آن قرآن برای ما در پرده الفاظ متجلی شده است و خودش را نمی بینیم و چون نمی بینیم تمام همت ما شده است این الفاظ، چون محرومیم از تماشای جمال قرآن و خودمان را مشغول الفاظ کرده ایم و اینها همه خوب است به شرطی که ما را به آن حقیقت اصلی و وجودی قرآن برساند.
