تواضع براي اغنيا

روشن است بنده اي كه به جز ارادة خداي قادر، به پول شخص غني نيز به عنوان چيزي كه در زندگي اش اثرگذار است، دل ببندد، براي خدا شريك قرار داده و از اين رو، دو سوّم دينش از بين رفته است.

آري، اگر انسان به صاحبان پول، قدرت، رياست و ... به عنوان واسطة فيض خدا نظر كند و همه چيز را از خدا و اينان را مسير و مجراي رسيدن فيض حق تعالي به بنده ببيند، با توحيد او منافاتي ندارد.

آدم از بي بصري بندگي آدم كرد

گوهري داشت؛ ولي نذر قباد جم كرد

يعني در خوي غلامي ز سگان پست تر است

من نديدم كه سگي پيش سگي سر خم كرد[2]

از اين رو، امام علي (علیه السلام) مي فرمايد: مَا أَحْسَنَ تَوَاضُعَ الْأَغْنِيَاءِ لِلْفُقَرَاءِ طَلَبَاً لِمَا عِنْدَ اللَّهِ وَ أَحْسَنُ مِنْهُ تِيهُ الْفُقَرَاءِ عَلَى الْأَغْنِيَاءِ اتِّكَالًا عَلَى اللَّهِ؛[3] چه زيباست فروتني ثروتمندان در برابر تهيدستان كه به قصد رضاي خدا باشد، و نيكوتر از آن، بي اعتنايي فقرا و نيازمندان به ثروتمندان است، به جهت توكّل بر خدا.

پی نوشت:

[1]. نهج البلاغه، حكمت 219، ص1187.

[2]. اقبال لاهوري.

[3]. فرهنگ صفات، عباس اسماعيل يزدي، ص184.

ماهنامه اطلاع رسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان شماره 170 .

/م.س215