حجت الاسلام شهاب: در این دنیا برای رسیدن به مقام بندگی آمدیم

ماه شعبان ماهی است که پیامبر صلوات الله علیه فرمودند:این ماه، ماه من است. در روایت داریم که پیغمبر صلوات الله علیه از این ماه به عنوان ماه شفاعت یاد کرده است. دلیلش را از ایشان خواستند که فرمودند هر کس در این ماه من را تکریم کند با سلام و درود بر من به شفاعت می رسد. در این ماه خیر و برکات الهی شعبه شعبه و تکه تکه می شود. خداوند در این ماه خیراتش را قسمت کرده است. خیر در این ماه بر سر مومن ریخته می شود به شرطی که زمینه خیر را برای خودش بر آورده کند. نمونه شعبه شدن خیر الهی در روایتی است که یک استغفار در این ماه ارزشش هفتاد هزار بار بیشتر از ماه های دیگر است. پس علاوه بر ذکر و صلوات بر رسول خدا، استغفار هم در این ماه توصیه بسیار شده است.

 حضرت رضا علیه السلام  به جناب ابا صلت هروی می فرماید او می گوید جمعه آخر ماه شعبان بود بر حضرت رضا علیه السلام وارد شدم ایشان فرمودند میدانی این هفته آخر ماه شعبان است و در این ماه کینه را از دلت بیرون بردی و استغفار و دعا کردی و امانت که نزد تو بود پرداخت کردی؟ گفت چطور؟ فرمودند این ماه، ماه آمادگی برای ورود به ضیافت الله است. ما اگر قرار باشد به مهمانی خاصی برویم یا به مجلسی برویم ممکن است از یک ماه قبل خود را آماده می کنیم. در همین روایت ایشان فرمودند می دانستی ماه شعبان به شهر الجیران تعبیر شده است؟ یعنی ماهی که همسایه رمضان است. همسایه ها با یکدیگر فرق می کنند.

در نهج البلاغه روایتی از امام علی علیه السلام است که فرمودند در این ماه لطف خدا بر سر تمام مردم ریخته می شود، به شرطی که انسان خودش را در معرض ریزش لطف حق قرار بدهد. برای مثال اگر باران ببارد و کل شهر را خیس کند ولی تو زیر زمین باشی هرگز آب به تو نمی رسد. در این ماه عده زیادی در زیر زمین نفس قایم شده اند. باید خودت را جلوی دید خدا قرار دهی.

چه کنیم که بتوانیم از فیض رحمانی استفاده زیاد کنیم؟ بعضی ها می گویند ما اسیر نفس هستیم و همین که ته مانده ماه شعبان بر سر ما بریزد برایمان کافی است. این اغوای شیطان است. به آرامی یاس از رحمت را دل می آورد در حالی که در آیه است: لا تقنطوا من رحمه الله. نیمی از سرمایه و چیزی که برای پالایش وجود لازم است خدا به تو داده است. در ادامه ما باید برای تکمیل آن تلاش کنیم و وظیفه ما است؛ اگر دوست داریم که این دیدار و لقا حاصل بشود.

باید بنده خوب خدا باشیم. خدا دوست دارد بنده صالح ببیند. ماهیت، عبودیت است و عوارض، انجام واجبات و ترک محرمات است. حقیقت، درک بندگی است. امام حسین علیه السلام تمام شرافتش در روز عاشورا به پنجاه و دو خطبه خواندش نبود. ولی دستمایه دو خطبه حسینی قبل از این که به مردم بگوید منهیات و معروفات چه چیز هایی هستند، تنها این است که بگوید در این دنیا برای رسیدن به مقام بندگی آمدیم.

نشانه های عبد خوب در چند روایت آمده است: پیامبر صلوات الله علیه می فرماید: اگر کسی می خواهد بنده خوب خدا بشود در قلبش یک واعظ دورنی قرار بدهد. وعاظ بیرونی انبیا هستند ولی زمانی عوامل بیرونی در ما تاثیر می گذارد که ما واعظ درونی خود را درست کنیم. گناهی که شیرین است را انجام ندهیم. مثلا اگر دروغ گفتیم و نفسمان گفت دروغ نگو و از خودمان بدمان آمد، باید بدانیم که انسان خوبی هستیم. خوش به حال کسانی که احساس می کنند در درونشان نیرویی برای امر و نهی وجود دارد.

 امام رضا علیه السلام فرمودند اگر به گناه های کوچک عادت کردیم به گناه های بزرگ هم عادت می کنیم. هنر عبد صالح این است که به محض این که گناهی از او سر زد نسبت به آن نیروی درونی که او را باز می دارد از گناه بی تفاوت نباشد. پیامبر صلوات الله علیه می فرماید کسی که گناه کرد و قهقهه مستانه زد، آن موقع هم که می خواهد وارد جهنم شود با چشم گریان می رود.

پیامبر صلوات الله علیه در عامل دوم می فرمایند یکی از نشانه های بنده خوب این است که انسان قبل از مردنش پاک بشود و به آن دنیا برود. به ایشان عرض کردند که این بنده چگونه قبل از مردن پاک میشود؟ فرمود کار شایسته. مقدمه عمل صالح معرفت اهل بیت علیه السلام است، ولی در عمل امام صادق علیه السلام می فرماید عملی است که بتواند در تو تحول ایجاد کند. گاهی اوقات همنشینی با یک انسان خوب ما را آدم می کند.

امام صادق علیه السلام می فرمایند برای بندگی خوب اول بی میلی به دنیا داشته باشد، وارسته باشد و وابسته نباشد. دیگری دین شناس باشد و عیب هایش را تشخیص بدهد و سریع اصلاح کند و شرح صدر داشته باشد.

 در ادامۀ این مراسم حاج موسی رضایی ، حاج امیر عباسی و دیگر ذاکران اهل بیت علیه السلام به مولودی خوانی پرداختند.