مباح شدن بهشت برای این افراد

وارث: امام باقر (ع) مى‏ فرمود: رسول خدا (ص) فرموده است: 
هر كه مؤمنى را شاد كند، مرا شاد كرده و هر كه مرا شاد كند، خدا را شاد كرده است. 

۲- امام باقر (ع) فرمود: 
لبخند مرد در روى برادرش، حسنه است و دور كردن خار و خاشاك از وى حسنه است و خدا پرستيده نشده به كارى كه دوست‏ تر باشد نزد خدا از شاد كردن دل مؤمن.

۳- مى ‏فرمود (ع): به راستى در آنچه خدا عز و جل با بنده خود موسى راز گفت، فرمود: 
(اى موسى) به راستى براى من بنده‏ هائى است كه بهشتم را برايشان مباح سازم و آنان را در آن اختيار دَهَم، عرض كرد: 
پروردگارا، كيانند اينان كه تو بهشت را بر آنها مباح كنى و آنها را در آن صاحب اختيار سازى؟ فرمود: هر كه مؤمنى را شاد كند. 

سپس فرمود: 
مؤمنى كه در كشور جبّارى بود، آن جبّار به او آزمند شد و او هم از وى به كشور مشركان گريخت و به مرد مشركى وارد شد، او را زير سايه جا داد و با او نرمى كرد و او را مهمان نمود و چون مرگ آن مشرك فرا رسيد، خدا به او وحى كرد: به عزت و جلالم سوگند، اگر برايت در بهشت جاى بود، تو را در آن نشيمن مى ‏دادم ولى بهشتم حرام است بر هر كه مشرك به من بميرد، ولى اى آتش، او را بهراسان ولى ميازار و هر بام و شام روزى براى او آيد، گفتم: از بهشت؟ 
فرمود: از آنجا كه خدا خواهد. 

۴- از على بن الحسين (ع) كه رسول خدا (ص) فرمود: 
دوست‏ترين كارها نزد خدا عز و جل، شاد كردن مؤمن است. 

۵- از امام صادق (ع) فرمود: 
خدا عز و جل به داود (ع) وحى كرد كه: به راستى بنده ‏اى از بندگانم يك حسنه آورد و من بهشتم را بر او مباح كنم، داود عرض كرد: 
پروردگارا، اين حسنه چيست؟ فرمود: به دل بنده مؤمنم شادى در آورد گو كه با يك خرما باشد، داود عرض كرد: 
پروردگارا، سزا است هر كه تو را شناسد، اميدش را از تو نبرد.

پی نوشت:أصول الكافي / ترجمه كمره‏اى، ج‏۴، ص560تا562.