شوخى و خنده‏ در کلام معصومین

فرمود: باكى ندارد تا كه نباشد، من گمان كردم مقصود او دشنام است و هرزه گوئى، سپس فرمود: عرب بيابانى نزد رسول‏ خدا (ص) مى‏ آمد و چيزى به عنوان هديه تقديم او مى ‏كرد و همان جا مى ‏گفت: بهاى هديه ما را بده، و رسول خدا (ص) مى‏ خنديد، و چون غمگين مى‏ شد، مى‏ فرمود: آن عرب بيابانى چه كرد؟ كاش نزد ما مى‏ آمد.

۲- از فضل بن أبى قره، از امام صادق (ع) فرمود:

مؤمنى نباشد كه در او دعابت نيست، گفتم: دعابت چيست؟

فرمود: مزاح.

۳- از يونس شيبانى، گويد: امام صادق (ع) فرمود:

چگونه با يك ديگر شوخى مى‏ كنيد؟ گفتم: اندكى؟ فرمود:

مكنيد (يعنى با يك ديگر كم شوخى و خوش‏مزگى مكنيد) زيرا شوخى از خوش خلقى است و تو به وسيله آن برادرت را شاد مى‏ كنى و هر آينه رسول خدا (ص) با مردى شوخى مى‏ كرد، مى‏ خواست او را شاد كند.

۴- از عبد اللَّه بن محمد جعفى، گويد: شنيدم امام باقر (ع) مى‏ فرمود:

راستى خدا عز و جل دوست دارد كسى را كه در ميان جمع، شوخى و خوشمزگى مى‏ كند، بى‏آ نكه فحش دهد و هرزه‏ درائى كند.

۵- از امام صادق (ع) فرمود:

خنده مؤمن، تبسّم است.

۶- امام صادق (ع) فرمود:

خنده بسيار، دل را بميراند.

و فرمود: بسيار خنديدن دين را آب كند چنانچه كه آب نمك را بسايد.

۷- از سكونى كه امام صادق (ع) فرمود:

راستى از نادانى است خنده بى‏ مورد، گويد: بارها مى‏ فرمود:

خنده دندان نما مده، تو كه كارهاى رسوا كردى، از بلاى شبگرد آسوده مباد آنكه بدكردار است.

۸- امام صادق (ع) فرمود:

مبادا شوخى كنيد كه آبرو را مى‏ برد.

۹- امام صادق (ع) فرمود:

هر گاه مردى را دوست دارى، با او شوخى و ستيزه مكن.

۱۰- امام صادق (ع) فرمود:

خنده قهقهه از شيطان است.

پی نوشت:أصول الكافي / ترجمه كمره‏ اى، ج‏۶، ص: ۵۶۹ .

/م.س215

منبع: افکار نیوز