چرا پیامبر خدا صلی الله علیه و آله خانواده خود را برای خواندن نماز شب بیدار نمی‌کرد

امّا در موارد معمولی، روایاتی وجود دارد مبنی بر این‌که هنگام نماز شب، مستحب است انسان خانواده خود را بیدار کند.

عبد الرّحمن بن حجّاج نقل می‌کند رسم معمول امام صادق(ع) این بود که: هر گاه آخر شب از خواب برمیخاست صداى خود را بلند می‌کرد چندان که همه اهل خانه می‌شنیدند و این دعا را به صداى بلند می‌خواند: «اللّهمّ اعنّى على هول المطّلع، و وسّع علىّ المضجع، و ارزقنى خیر ما قبل الموت، و ارزقنى خیر ما بعد الموت»؛[2] بار خدایا در هراس و ترس آغاز سفر قیامت، مرا یاری فرما؛ آرامگاه مرا گشاده و فراخ ساز، آنچه خوبى پیش از مرگ است روزیم گردان، و آنچه خوبى که پس از مرگ است، نصیبم ساز.

بنابر این، چون نماز شب پیامبر(ص) مدت زیادی از شب را فرا می‌گرفت، اگر نمازهایشان را بلند می‌خواندند، موجب اذیت اهل خانه می‌شد، امّا روایت امام صادق(ع) ناظر به بیدار‌شدن در آخر شب‌ است که برای افرادی که خود مشتاق عبادتند، زحمت چندانی را به دنبال ندارد. از طرفی این احتمال وجود دارد که امام صادق(ع) عبادات شبانه خود را در چند مرحله انجام می‌داد و تنها در مرحله آخر بود که اطرافیان را بیدار می‌کرد و در مراحل دیگر، رفتاری چون رفتار منقول از پیامبر(ص) داشت.

بر این اساس، این دو روایت با هم قابل جمع می‌باشند.

 پی نوشت:

[1]. «پروردگارت می‌داند که تو و گروهى از آنها که با تو هستند نزدیک دو سوم از شب یا نصف یا ثلث آن‌را به پا می‌خیزند». مزمل، 20.

[2].  صدوق، ابن بابویه، محمد بن على‏، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، ج ‏1، ص 480، قم، دفتر انتشارات اسلامى‏، چاپ دوم، 1413ق‏.

/م.س215

منبع: سایت اسلام کوئست