حجت الاسلام میر حسینی: در صحرای محشر، امام حسین(ع) به شفاعتِ تنها راضی نمی شوند!
وارث: مراسم جشن شب ولادت حضرت رقیه سلام الله علیها با سخنرانی حجت الاسلام سید هادی میر حسینی و مداحی حاج احمد واعظی، حاج اصغر ضرابی، آقایان محمد حسن فیضی و محمد فصولی، در مسجد احمدیه برگزار شد.
در ادامه متن گزیده ای از سخنان حجت الاسلام میر حسینی را می خوانید:
وقتی که صحبت از امام حسین و کربلا می شود، مهم ترین واژه ای که در رابطه با حضرت سید الشهدا علیه السلام و کربلا مطرح است، عشق است. اگر قرار بود عشق در نظام هستی ظهور پیدا کند، در کربلا ظهور پیدا کرد و به شکل اعلا و اکمل ظاهر شد. ما اگر بخواهیم در این کاروان عشق و عاشقی قرار بگیریم، یکی از مهمترین اسبابی که روح ما را با این کاروان آشنا می کند، بحث توسل است. متوجه بودن به او، ذکر و توجه به ساحت مقدس حضرت اباعبدالله علیه السلام. حال چه ذکر خالص، یعنی زبانی بگوییم، چه ذکر صادق به این معنا که غیری در قلب نباشد.
حقیقت عشق این است که غیر معشوق در قلب عاشق نباشد. توسل سه اثر بسیار مهم را به دنبال دارد. اول قابلیت، شما با توسل به حضرت سید الشهدا علیه السلام قابل این می شوید که در حقیقت عشق جایگاه داشته باشید که این، اوج لطف حضرت اباعبدالله علیه السلام است. دومین اثر، رفعت است. نه تنها قابل می شوی که در دستگاه باشی، بلکه آقا به تو مقام هم می دهند.
در خصوصیات امام حسین علیه السلام فرقی وجود دارد. در مجموعه دین اگر قرار است شخص گنه کار را ببخشند، کار بسیار مهمی انجام شده است. امام حسین علیه السلام نه تنها گنه کار را می بخشد، بلکه به او مقام هم می دهد. یعنی فطرس را تنها نبخشید بلکه به او مقام داد. به او فرمودند هر کسی سلامی به من رساند، تو سلامش را به من برسان. این آیه قرآن که می فرماید" قل لا أسئلکم علیه أجرا إلّا المودّة فی القربی: اجر رسالت را نمی خواهم مگر مودّت"، این مجالسی که شما برای اهل بیت علیهم السلام برپا می کنید، اظهار و ابراز محبت و مودت است. ضمن اینکه مودّت به معنای محبت خاصّه است.
امام حسین علیه السلام وقتی که در روز قیامت شفاعت می کنند، اینگونه نیست که شفاعت کنند و بگویند به بهشت بروید، حضرت اول شفاعت می کنند و گناهان بخشید می شود و پس از آن به افراد مقام می دهند. روایات بسیار زیادی در این رابطه موجود است که هر کسی که قرار است توسط سید الشهدا علیه السلام مورد شفاعت قرار بگیرد، با مقام است.
علاوه بر آن اوج محبت امام حسین علیه السلام این است که حضرت به این هم راضی نمی شوند و نمی گویند برو به بهشت، بلکه می گویند به بهشت در کنار خودم بیا! می فرماید هرکسی که برای من عزداری کرد، هرکسی که کوچکترین کاری برایم انجام داد، همه باید در بهشت در جوار من باشند.
یکی دیگر از آثار عشق در تشکیلات امام حسین علیه السلام این است که سنخیت وجودی انسان ظهور پیدا میکند. می فرمایند: شیعیان از اضافه گل ما هستند. اما در دستگاه امام حسین علیه السلام طینت و عشقت به اهل بیت علیهم السلام بارز می شود و با تمام وجود به امام حسین علیه السلام عشق می ورزی. اینکه می گویند فلان فرد نورانی شد، یعنی از حقیقت سنخیتش پرواز کرد و به عالم ولایت رسید. آن هم ولایت خاص نه ولایت عام. ولایت امام حسین علیه السلام ولایت خاص است.
در این راه کاری که واجب است، مسئله استقامت است. باید ثابت قدم باشیم. در میان تمام تلاش های دشمن برای تخریب، این همه شبهه، جنگ و کشتار شیعیان، باید ثابت قدم بود، باید محکم بایستیم و محکم بودن به گفتار زبانی نیست بلکه باید معرفت داشته باشیم. با شناخت، هیچ کسی نمی تواند آسیبی به مؤمن برساند. فرمودند "مؤمن مثل کوه است". مؤمن ولایتی امام حسینی در روایات به کوه تشبیه شده است.
انتظار از ماده" نَظَرَ" است و " نَظَرَ" به معنای نگاه کردن است. به هرچه که نگاه کردی " نظر" می گویند. اما آیا آنچه را که به آن نگاه کردی، خوب شناختی؟ ولی اگر این واژه به باب " إفتعال" رفت و به واژه " إنتظار" تبدیل شد، این دیگر به معنای نگاه کردن نیست. " انتظار" یعنی کمال دقت در نظر تا آن شیء مورد نظر را خوب بشناسی. این تعبیر که می گویند باید بشینی تا او بیاید، اصلا معنای انتظار نیست. فلذا اساس انتظار، معرفت است. اگر می گوییم همه باید منتظر باشیم، یعنی باید امام علیه السلام را بشناسیم.
این معرفت هم به دو گونه است. یک معرفت ابتدایی است که به اصطلاح معرفت شناسنامه ای است که خوب است اما اصلا کافی نیست. معرفت اصلی این است که بدانی یدالله اوست، عین الله اوست، وجه الله اوست، مجموعه صفات خدا، ولایت خدا به ید اهل بیت علیهم السلام است، به اراده حق به ید اهل بیت علیهم السلام جاری می شود در نظام کائنات و... اینها را باید دانست. اگر کسی با این معرفت که در واقع حقیقت انتظار است بود، اگر تمام دنیا شبهه وارد کنند، کوچکترین آسیبی به او نمی رسد.
