پای منبر ولی/ فرصت بهره گیری از رحمت و تفضل الهی

خدای متعال مکرر در قرآن و از جمله در این آیه ما را امر می کند به آمرزش طلبی و توبۀ به سوی خدا. توبه، یعنی بازگشت. این برگشت هم در مرحلۀ ایمان و هم در مرحلۀ عمل و رفتار است.

ما کوتایی هایی داشتیم و داریم؛ باید خود را اصلاح کنیم؛ و این در درجۀ اول اهمیت است. سورۀ مبارکۀ هود این طور شروع می شود:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الَر كِتَابٌ أُحْكِمَتْ آيَاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِن لَّدُنْ حَكِيمٍ خَبِيرٍ ﴿۱﴾

أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ اللّهَ إِنَّنِي لَكُم مِّنْهُ نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ ﴿۲﴾

وَأَنِ اسْتَغْفِرُواْ رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُواْ إِلَيْهِ يُمَتِّعْكُم مَّتَاعًا حَسَنًا إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى وَيُؤْتِ كُلَّ ذِي فَضْلٍ فَضْلَهُ وَإِن تَوَلَّوْاْ فَإِنِّيَ أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ كَبِيرٍ ﴿۳﴾

یعنی رسالت قرآنی در درجۀ اول مسألۀ توحید است؛ بلافاصله بازگشت به خدا و آمرزش طلبی از خدا مطرح می شود. این، مربوط به همۀ طبقات است؛ از پیغمبران گرفته تا درجات پایین؛ منتها گناهی که از آن استغفار می کنیم، در ما یک چیز است؛ در پاکان و برجستگان چیز دیگری است. «کار پاکان را قیاس از خود مگیر.» آنها هم احتیاج دارند به استغفار؛ آنها هم ممکن اند؛

سیه رویی ز ممکن در دو عالم            جدا هرگز نشد، والله اعلم

آنها هم احتیاج دارند که طلب مغفرت کنند و این نقص و نرسیدن و این کندی نسبی را با طلب مغفرت از خدا جبران کنند. در مورد ما هم که خطاها و گناهان یکی دو تا نیست؛ ما انواع و اقسام خطاها را داریم. این، حرف اصلی ماست.

روایتی را هم در اینجا ذکر کنم: " ادفعوا ابواب البلایا بالاستغفار " در بلا را به وسیلۀ استغفار ببندید. در همین آیه که خواندیم، دارد یمتّعکم متاعا حسنا؛ یعنی بهره مندی نیکو از زندگی، با استغفار و توبه و آمرزش طلبی از خدای متعال حاصل خواهد شد.

منبع: کتاب " آداب روزه داری، احوال روزه داران " (بیانات حضرت آیت الله العظمی سید علی خامنه ای مدّ‌ظلّه‌العالی)