حجت الاسلام ریاضت : حفظ آبروی دیگران منجر به خودسازی می شود

آیا عبادات ما مقبول خداوند است؟ همانطور که برای صحت یک سری مسائل وجود دارد برای مقبول شدن هم یک سری مسائل وجود دارد. برای قبولی عمل باید عمل را با آدابش انجام دهی. در دین ما هر چیزی آداب دارد. دنیایی و آخرتی. کار غیر دینی نداریم در اسلام لذا همه اعمال آداب دارد. اما آنقدر که رساله می خوانیم آیا کتاب آداب و الصلاة را می خوانیم؟ برای تولی و تبری هم باید شرایط قبولی را رعایت کنیم که مثلا 60 شب عزاداری مقبول شود. آیا عزاداری من طبق مسئله است؟ همه چیز مقدمات دارد و باید برای قبولی آنها مقدمات را رعایت کنیم.

در تولی و تبری نه مسئله صحت را و نه مسئله قبولی را نمی دانیم. فقها دو کتاب دارند یکی توضیح المسائل و دیگری کتابی که آداب اعمال واجب را در آن نگاشته اند. اگر عملتان با شرایط قبولی و شرایط صحت مورد قبول واقع شد به هدف عبادت می رسید. که ما به اینجا رسیدیم که آداب روزه داری و ماه رمضان چیست؟

که عرض شد طبق روایت: سزاوار است برای قبولی اعمال روزه دارباید 6 مسئله را رعایت کند:  1.من که روزه دارم باید هر چیزی که از من صادر می شود منجر به حفظ دین شود. 2.روزۀ من باید منجر به صیانت نفس بشود. عبادت اگر منجر به خود سازی شد مقبول است. چگونه خود را بسازیم؟ باید با عبادت خود شناس شویم، وقتی معرفت نفس پیدا کردم، خود ساخته می شوم، چون ایراد ها و نکات مثبت خود را میابم و بعد از شناخت تلاش می کنم ایراد هایم را کنار بگذارم.

متاسفانه بین ما دیگر شناسی رواج دارد. همه می خواهند دیگران را درست کنند . برای ساختن باید بشناسیم و چون از خودشناسی غافل شدیم، از خود سازی غافل شدیم و چون رفتیم سراغ ساختن دیگران، مجبور شدیم ذره بین بگیریم روی اعمال دیگران، این دیگر شناسی منجبر به رزیله اخلاقی "پرده دری" شد. آقای دولابی می فرمود: زیبا ترین باغ ها را هم شخم نزنید. چون کِرم پیدا می شود.

 علی علیه‌السلام فرمود : "لو تکاشفتم ما تدافنتم" اگر بدی هایتان بر یکدیگر آشکار می شد، همدیگر را دفن نمی کردید. صوم نفس با صوم عرض همراه است. وقتی به سراغ خود شناسی و خود سازی بروم از دیگر شناسی و دیگر سازی رها می شوم. علی علیه‌السلام فرمود: " طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النَّاسِ" خوش بحال کسی که به مشغول عیوب خود است و از عیوب دیگران غافل شده است.

 همچنین علی علیه‌السلام فرمود: سه گناه است که جهنمش از همین جا است کما اینکه سه عمل است که بهشتش از اینجا آغاز می شود. 1. اگرعاق والدین شوید، رو به قبله نمی شوید تا یک فرزند خدا به شما می دهد که آنقدر اذیتتان می کند تا عاق کنید او را. 2. پرده کسی را بالا ببری و آبروی کسی را ببری چشمت به سقف نمی افتد و پاشنه پا زمین نمی کشید تا سه برابر آنکه آبرو برده اید به دست خودتان آبرویتان می رود و بعد رو به قبله می شوید. به مورد سوم هم چون آلوده نیستیم اشاره نمی کنم. اما مورد 1و 2 در بین ما مذهبی ها شایع است. صوم نفس با خود سازی و خود شناسی حاصل می شود.

 امام سجاد علیه‌السلام فرمودند: شام سخت گذشت چون در شام با آبروی ما بازی کردند. دِینی هم آبرو می بریم و بعد برای توجیح می گوییم که شفاف سازی است و باید مردم را روشن کنیم. آیت الله قاضی در وصیتش به پسرش فرمود: پسرم دنیا و آخرت می خواهی نماز اول وقتت و نماز شبت را رها مکن. بپرهیز که خواسته یا ناخواسته آبروی کسی را ببری. که جبران آن محال است.

 ما گفتیم آیت الله قاضی رضوان الله  می خواستند سخت بگیرند وگرنه تنها گناه شرک است که بخشیده نمی شود. استادمان گفت تحقیق کنید. رفتیم برای تحقیق و دیدیم در کتاب وسائل الشیعه جلد 10 روایت است که خداوند می فرماید: اگر کسی یکی از بندگان مرا ناراحت کند به من خدا توهین کرده است و کسی که به من توهین کند مشرک است.

 در روایتی عجیب پیامبر صلی ‌الله‌ علیه‌ و ‌آله فرمودند: کسی که صفت بدی را در مومنی می داند و بقیه نمی دانند و این صفت بد را باز گو می کند و آبروی مومن را می برد و ناراحتش می کند. اگر بعد از این عمل پشیمان شود و بخواهد جبران کند، هیچ اثری ندارد و اجر هم ندارد. چون پیامبر صلی ‌الله‌ علیه‌ و ‌آله پرده کعبه را گرفت و فرمود: ای کعبه خیلی آبرو داری و همه به شعاع چهار فرسخی تو باید حرام که هیچ حلال را هم ترک کنند ولی حرمت آبروی مومن و مومنه از تو بالاتر است.

حفظ آبروی دیگران منجر به خودسازی می شود. لذا شب قدر قبل از الهی العفو حلالیت بگیرید . باید دِین های مادی و معنویمان را ادا کنیم. دهه آخر مهم تر از دو دهه اول و دوم است. لطف خدا در آخر ماه رمضان بیشتر است و آنچه از اول بر سر سفره گذاشته است دوباره یک جا بر سفره قرار می دهد.