حجت الاسلام موسویان: برای شعله ور شدن جلوه رحمانیت خداوند در وجودمان چه کنیم؟

رحمت خدا دو شق دارد. یک رحمت رحمانیت خدا و یک رحمت رحیمیت خدا. مسئول رحمت رحمانت خدا پیامبر اکرم صلی ‌الله‌ علیه‌ و ‌آله است. دو ملک مسئولند رحمانیت را به ما برسانند یکی حضرت میکائیل که مسئول رزق است برای تمام موجودات از هر مکتب و آیینی و دیگری اسرافیل است که مسئول حیاتند و زندگی و برای هرچیز جانداری که نمرده است. کسی که نبوت را بپذیرد رحمانیت خدا را درک می کند. شرط پذیرش نبوت صله رحم است. اگر کسی قطع رحم کند از نزدیکانش و اقوامش از رحمانیت رسول الله صلی ‌الله‌ علیه‌ و ‌آله منقطع است. در نظام عالم کسانی که پدرو مادر را بیشتر تکریم کرده اند رزق مادیشان بیشتر است و حتی توفیقات معنویشان هم بیشتر می شود. چون پدر و مادر اولی الارحام هستند.

 گفتیم باب استنصال رحیمیت خدا امام حسین علیه‌السلام است. برای این که کسی مومن شود و درست زندگی کند باید دست به دامان ابی عبدالله علیه‌السلام شود. زندگی درست در این است که رحیمیت خدا شامل حال ما بشود. اگر کسی از دامن سیدالشهدا علیه السلام خارج شود چیزی از زندگی متوجه نیست. جهت توصیه اهل بیت علیهم السلام به گریه برای ابا عبدالله علیه‌السلام و زیارت کربلا هم همین است.

دیشب به اینجا رسیدیم "إنّ للحسين حرارهٌ في قلوب المؤمنين لا تبرد ابداً " خدا برای حسین علیه‌السلام یک حرارتی در قلوب قرار داده است که هیچ گاه سرد نمی شود. چه می شود که ما حسینی می شویم؟ چقدر از کارهایمان بر اساس محبت مکنونه در قلبمان است؟

رفتند پیش آقای قاضی (ره) گفتند: ما نمی توانیم درست نماز بخوانیم. گفتند: قبل از نماز بگویید السلام علیکم یا اباعبدالله علیه‌السلام. تا رحیمیت خدا شامل حالت شود . رحمانیت که همه ما داریم. خدا به نماز من احتیاج ندارد به گناه من هم اعتنایی ندارد. فقط تو را از دامن رحیمیت خود قطع می کند.

مسئله مرگ هنوز برای ما جا نیوفتاده است. هنوز نتوانستیم بفهمیم که مرگ جلوۀ رحمیمیت خداوند است. علی علیه‌السلام فرمود: "به خدا سوگند برای علی ابن ابی طالب علیه‌السلام انس به مرگ از انس بچه شیر خواره با شیر مادر بیشتر است. "

خدا به حضرت عیسی علیه‌السلام فرمود : "دروغ می گوید کسی که می گوید منِ خدا را دوست دارد و از رحیمیت من هنوز آنقدر دریافت نکرده است که نباید از مرگ بترسد." یاران امام حسین علیه‌السلام از مرگ و زخم خوردن لذت می بردند. رحیمیت سیدالشهدا علیه‌السلام است که درد را نا درد می کند. اگر رحیمیت سیدالشهدا علیه‌السلام در باطن کسی پیداشود درد را احساس نمی کند.

ما محبت امام حسین علیه‌السلام داریم ولی چه می شود که درد را احساس می کنیم؟

چند اشکال دارد که من یکی را بیان می کنم. خدادر قرآن می فرماید کسانی که خواهان محبت اهل بیت علیهم‌السلام  هستند تا دردی احساس نکنند نباید ذنب داشته باشند. ذنب به معنای دنباله داشتن است نه گناه. قرآن می فرماید: "بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ. إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُبِينًا. لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِكَ وَمَا تَأَخَّرَ وَيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَيَهْدِيَكَ صِرَاطًا مُسْتَقِيمًا" «به نام خداوند بخشنده مهربان. البته ما تو را به فتح آشکاري پيروز مي‌گردانيم تا خدا از گناه گذشته و آينده تو در گذرد و نعمت خود را بر تو به حد کمال رساند و تو را به راه مستقيم هدايت کند.»

چند مرتبه می گوییم اهدنا اصراط المستقیم در نماز؟ مگر ما راه کج می رویم؟ در روایات داریم پیاده به سوی امام بروید . هرچه به کربلا نزدیک تر می شویم قلبمان تندتر می زند. بیشتر شور داریم. سلمان فارسی 365 سال داشت و جا پای علی علیه‌السلام می گذاشت. می گفتند 300 سالت است و بلد نیستی راه بروی. می گفت: علی علیه‌السلام درست راه می رود. جا پای جای علی علیه‌السلام می گذاشت.

مسیر زندگی ما درست است؟ اگر می خواهید رحیمیتی که در وجودمان خداوند نهاده است روشن شود باید راهمان را مشخص کنیم.  "يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَكُونُواْ مَعَ الصَّادِقِينَ" ای کسانی که ایمان آورده اید شما باید معیت با صادقین داشته باشید. در زیارت جامعه آمده است معیت یعنی نه یک قدم جلوتر و نه یک قدم عقب تر. ما در هیئت با امام حسین علیه‌السلام هستیم در خارج هیئت چه می کنیم؟ در مسیر زندگی چقدر به سید الشهدا علیه‌السلام نزدیکیم؟

در مسیر امام حسین علیه‌السلام تنبلی نداریم. باید حرکت کنیم. کفر وقتی حرکت کرد می شود از آن اسلام درآورد مانند زهیر. از ما خواسته اند حرکت کنیم. اربعین شعار است برای شیعه که برای رحیمیت حرکت کن.