به مناسبت هشتم شوال / نه حتی یک شمع...

عکسی از قبرستان بقیع به همراه یک مصراع شعر:

گنبدی نیست درآنجا و نه حتی یک شمع...

پایین عکس هم متنی کوتاه در تسلیت سالروز تخریب حرم ائمه بقیع علیهم السلام

غربت عجیبی داشت این عکس و شعری که بر آن نقش شده بود، نه حتی یک شمع...

نه! واژه غربت نمی‎تواند بازگو کند حس و حال جاری بر این عکس را، غربت واژه کوچکی‎ست برای توصیف این همه مظلومیت و این انتخاب واژه زمانی سخت‎تر می‎شود که تو به خودت می‎آیی و می‎بینی یک گوشه نشسته‎ای و نهایتِ کاری که می‎کنی به اشتراک گذاشتن این عکس در یکی دو گروه است و فرستادنش برای چندتایی از دوستانت؛ تازه آن هم اگر حوصله داشته باشی و کارهای ریز و درشت دیگرت وقت برای چنین کارهایی بگذارند. در غیر اینصورت که به چند ثانیه نگاه کردن به عکس و تاسف خوردن بابت اتفاقاتی که افتاده بسنده می‎کنی و آن را به خاطراتت می‎سپاری.

می‎توانم به جرئت بگویم که در 90 درصد اوقات حالت دوم اتفاق می‎افتد و ما حتی زحمت به اشتراک گذاشتن این قبیل عکس‎ها را هم به خودمان نمی‎دهیم... 

گاهی با خودم فکر می‎کنم که اگر این بار ندای "هَل مِن ناصر یَنصُرنی" از امام زمانم به گوش رسید، چه خواهم کرد؟ لبیک می‎گویم ندایش را...؟

منی که حتی به اندازه به اشتراک گذاشتن یک عکس و محکوم کردن ظلمی که بر پدرانش روا شده، همراهش نبوده‎ام؟

که ای کاش همه چیز در یک عکس خلاصه نمی‎شد و فردای آن روز همه چیز را به فراموشی نمی‎سپردیم تا سال بعد...

که ای کاش هر کدام ما بر هر مسندی که هستیم، سهم کوچکی داشته باشیم در بازتاب این ظلمی که نمی‎شود ساده از کنار آن گذشت...

که اگر اهل قلمیم، اگر مستندساز و یا فیلم‎‎سازیم، اگر دستی بر آتش هنرهای تجسمی داریم و خلاصه به هر نحوی که می‎توانیم، صدایمان را به گوش همگان برسانیم:

که در کجای دنیا بی‎احترامی به مقبره بزرگان یک دین و آئین مرسوم است؟

که انجام چنین کارهای وحشیانه‎ای را کدامین عقل سلیم می‎پذیرد؟

که تخریب یک اثر تاریخی (حتی فارغ از جنبه مذهبی آن) کار کدام جاهلانی می‎تواند باشد؟ (مگر نه اینکه در عصر ما یکی از منابع مهم تاریخ و شناخت اقوام و ملل گذشته، آثاری است که از آن‎ها بر جای مانده؟ پس انجام چنین اعمالی جز از نادانان و بی‎خردان برنمی‎آید)

...ای کاش همه چیز در یک عکس خلاصه نشود و لازم نباشد که فردا سراغ این حرف‎ها را از خاطراتمان بگیریم.                                                                          

نویسنده: فاطمه میرزایی