حجت الاسلام پناهیان : به خوبی ها عادت کنیم

در ماه رمضان در به روی ما باز شده و بعد از این ماه باید مراقب باشیم که بسته نشود.

برای عموم مردم ماه رمضان یک خبرهایی است و برای خواص مومنین بعد از ماه مبارک رمضان هم خبرهایی هست. بی خبران خبری از بعد ماه رمضان ندارند. رنجی که انسان از تقرب خدا تحمل می کند بالاتر از رنجی است که انسان از دوری تحمل می کند. بعد از ماه مبارک رمضان انسان حال خوشی دارد مثل این است که به کربلا رفته است و بعد از آمدن حال خوبی دارد. بعد از ماه رمضان در مفاتیح چیزی ننوشته اند و ماه شوال کم ترین اعمال را دارد. در ماه شوال آدم ها می روند و ترمز نمی کنند. بعد از ماه رمضان هیئت ها باید رونق داشته باشد. یکی از پیشنهادها عادت دادن به کارهای خیر است. در روایت امیرالمومینن علیه السلام می فرمایند: خودتان را به کارهای خیر عادت بدهید.

پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله می فرمایند: "عودوا قلوبکم الترقب و اکثروا التفکر و الاعتبار" دل هایتان را به مراقبت کردن عادت بدهید و زیاد تفکر کنید و عبرت بگیرید.

به رقت و نازکی عادت کنید. خیلی ها فکر می کنند عادت برای رفتار است، عادت برای قلب هم می باشد. آنهایی که فکر می کنند با دوست داشتنی ها می شود قلب را عادت داد روی خودشان کار نکرده اند. هوسی با آن برخورد کرده اند. احساس قلبی خودمان را می توانیم با برنامه عادت بدهیم، مثلا من خودم را عادت داده ام شب های جمعه به روضه بروم. من عادت کردم گریه برای خدا را دوست داشته باشم. در ادعیه مقام ذکر می شود. مقام فرقش با حال این است که در آنجا مقیم است. حال معنوی چیست؟ حال خوش خوب است ولی باید مقام خوش پیدا کرد. مقام با عادت به دست می آید. بعد از ماه مبارک رمضان برای استفاده کردن از این فرصت، باید شروع کنیم به عادت کردن. ما دیگر هیچوقت این قدر مقرب نیستیم. عادت کردن به رفتار درست، به زبان خوب، فاصله گرفتن از گناه، به مبارزه با هوای نفس و ...

می فرمایند قلب خودت را به رقت عادت بده، من می خواهم عادت کنم بنده تو باشم. بین مردم کلمه عادت بد جا افتاده است. نماز برای او عادت شده است. گریه کردن در نماز و اول وقت خواندن هم برای او عادت شده است. برخی از کودکان عادت دارند به راحتی گریه کنند. آدم ها بعدا این عادت از سرشان می افتد. ما بعد از ماه مبارک رمضان بهترین استفاده ای که می توانیم بکنیم، این است که شروع به عادت کردن بکنیم. من و شما الان زحمت می کشیم پول در می آوریم و خرج غذا می کنیم ولی برای درست کردن آن زحمت آنچنانی نمی کشیم.

باید برای نیازهای اولیه زحمت بکشیم، قدیم برای درست کردن ماست و کره زحمت هایی می کشیدند. نوع زحمت های امروزه ما بیخود است. خوردن این طوری به ما مزه نمی دهد. قدیم ها سختی هایی در زندگی می کشیدند که می گفتیم برای بندگی سختی بکش می فهمیدند ولی الان جنس سختی طوری نیست که اثر تربیتی بالایی داشته باشد.

سختی در این است که ما خودمان را عادت بدهیم مثلا هر روز دعای عهد بخوانیم و بعدها با گریه کردن بخوانیم. آنهایی که به هیئت عادت می کنند به گریه کردن عادت دارند.

منتظر چه چیزی هستیم که اهل رقت قلب شویم؟ بهترین وقت برای اهل رقت قلب شدن بعد از ماه مبارک رمضان است. آثار روزه یقینا در ما است. بعد از ماه مبارک ما بهره برداری می کنیم. ما باید زجه بزنیم تا بتوانیم عنایتی که به ما شده را حفظ کنیم. استعداد جان آدمی برای عادت کردن استعداد فوق العاده بالایی است.

آدم با تفکر به چیزی برسد خوب است ولی همه چیزهایی که با تفکر بهشان رسیده ایم تا وقتی که بهشان عادت نکنیم پخته نمی شویم. از نظر اندیشه و معرفت ما کم نداریم، راهش این است که با عمل و عادت خودمان را پیش ببریم. عمل کم ولی مداوم یعنی عادت کردن. عادت ممکن است موجب رشد انسان شود، و فقط در رفتار نیست، عادت در قلب هم هست و حتی عادت کردن به رقت قلب، مثلا خود را به تباکی و گریه بزنید. خود را به حرم رفتن عادت بدهیم. ذکر هیئت این است که مرا به حرمت عادت بده و این عادت را در من تقویت کن و از سرم ننداز.

کمیل از جلسه سخنرانی امیرالمومنین امام علی علیه السلام بیرون آمد و گفت: آن دعای حضرت خضر که فرمودید لااقل در طول عمرتان یک بار بخوانیم را می شود به ما بگویید؟ حضرت بعد از یاد دادن دعا، به کمیل فرمودند: کمیل چون تو زیاد با ما همنشین هستی، بر ما واجب است هر چه می خواهی به تو بدهیم. که این دعا بعد ها به نام دعای کمیل ثبت شد. به خوب ها عادت کنیم.